Prawdziwe Diabeł Biblijna Wyjaśnienie. Tlumaczenie: Waclaw Cwiecek

Kompletna książka jak PDF

Rozdzial 1: Historia Doktryny
1-1 Historia Diabla I Szatana W Starotestamentowych Czasach
1-1-1 Izrael w Niewoli: Babilonskie I Perskie Wplywy
1-1-2 Grecki Wplyw
1-2 Diabel po Nowym Testamencie
1-2-1 Szatan wedlug Jystyna Meczennika
1-2-2 Szatan wedlug Ireneusza i Tertuliana
1-2-3 Szatan wedlug Clemensa i Orygena
1-2-4 Szatan wedlug Lactanjusza i Anastazjusza
1-2-5 Szatan wedlug Augustyna
1-3 Szatan w Sredniowieczu
1-4 Szatan od Czasow Reformacji
1-4-1 Szatan w Raju Utraconym
1-5 Protestanci: Opor Popularnej Ideii Diabla
1-6 Diabel I Szatan we wspolczesnym mysleniu

Rozdzial 2: Niektore Podstawowe Nauki Biblijne
2-1 Aniolowie
2-2 Pochodzenie Grzechu i Zla
Dygresja 2: Rzymianie oraz madrosc Solomona
Dygresja 3: Kontekst Rodzaju 1-3
2-3 Szatan i Diabel
2-4 Zydowski Szatan
2-5 Pieklo
Dygresja 4 "Duchy w wiezieniu"

Rozdzial 3: Praktyczne Powiazania
3-1 Niektore Praktyczne Powiazania
3-1-1 "Byc duchowego usposobienia": Sedno Chrzescijanstwa
3-2 Diabel i Szatan: Trudne Pytania

Rozdzial 4: Demony
4-1 Diabel, Szatan i Demony
4-2 Demony i Balwany
4-3 Demony i Choroby
4-4 Jezyk Tamtych Dni
Dygresja 5 Bog Adoptuje Ludzka Perspektywe
4-6 Demony: Dlaczego Jezus Nie Skorygowal Ludzi?
4-7 Psychologia Wiary w Demony
4-8 Demony: Podsumowanie

Rozdzial 5: Niektore Przekrecone Wersety
Rozdzial 5 Studium Niektorych Biblijnych Wersetow Ktore Wspominaja Diabla i Szatana
5-2 Waz w Edenie
5-3 Synowie Bozy i Corki Ludzkie
5-4 Szatan w Hioba
5-4-1 Satan w Hioba: Wspolwierny?
5-4-2 Szatan w Hioba: Aniol-Szatan?
5-4-3 Obalenie Mitu 'Szatana' w Hioba
5-5 Lucyfer Krol Babilonu
5-6 Nanaszczony Cherubin
5-7 Szatan w Zachariasza 3
5-8 Kuszenie Jezusa
5-8-1 Jezus Na Pustyni: Studium Jezykowe Oraz Natura Pokus
5-8-2 Kuszenie Na Pustyni: Spojrzenie W Myslenie Jezusa
5-9 Nieczyste Duchy
5-10 Diabel I Jego Aniolowie
5-11 Szatan Zabiera Slowo
5-12 Szatan Jak Blyskawica
5-13 Szatan Wstepuje w Judasza
5-14 Piotr I Szatan
5-15 Wasz Ojciec Diabel
5-16 Przesladowanie Przez Diabla
5-17 Dziecko Diabla
5-18 Moc Szatana
5-19 Wydanie Szatanowi
5-20 Bog /Ksiaze Tego Swiata
5-21 Aniol Swiatlosci
5-22 Wyslannik Szatana
5-23 Ksiaze Nadziemski
5-24 Dawac przystep Diablu
5-25 Zasadzki Diabelskie
5-26 Sieci Diabelskie
5-27 Poszli za Szatanem
5-28 Przeciwstaw Sie Diablu
5-29 Lancuchy Ciemnosci
5-30 Cialo Mojzesza
5-31 Synagoga Szatana
5-32 Michal i Wielki Smok
5-33 Diabel i Szatan Zwiazani
Dygresja 6: "Czlowiek Bezprawia " (2 Tes. 2)

Rozdzial 6: Troche Koncowych wnioskow
6-1 Prawdziwy Diabel: Koncowe Wnioski
Legion i Gadarenskie Swinie

Dygresja 3 Zamiar I Kontekst Rodzaju 1-3

Zamiar Mojżesza w Rodzaju
Musimy pamiętać, że Księga Rodzaju została napisana przez Mojżesza pod Bożym natchnieniem, przypuszczalnie w ciągu 40 letniej wędrówki na pustyni. Zatem napisał ją w kontekście tłumaczenia Izraelowi, podczas gdy potykali się na pustyni, zastanawiając się kim są, skąd pochodzą, dokąd idą- a także, który z mitów o `początku`, o których słyszeli od okolicznych ludzi, jest prawdziwy. Izraelici, na przykład, napotkali Kenitów [Heb.Qeni], wędrowny lud nomadów, z którymi nikt nie chciał mieć nic do czynienia ponieważ byli uważani za przeklętych [Rodz.15:19; Liczb.24:21,22]. Rodzaju 4 tłumaczy dlaczego oni tacy byli- oni byli potomkami Kaina [Heb. Qayin], który był ukarany niespokojnym życiem z powodu jego grzechu. To by tłumaczyło dlaczego jest tyle odnośników w Pięcioksiągu- np, Duch “unosi się” nad wodami w Rodz.1:2, podobnie Bóg jak orzeł [symbol Ducha] “unosi się” nad Izraelem by spowodować ich stworzenie jako narodu [Powt.Pr. 32:1]. Kluczem wyjściowym jest tu to, co Bóg uczynił przy stworzeniu, On może to uczynić w każdym czasie. Tak jak uczynił wody “napełnione stworzeniem” w Rodz.1:20, tak tez uczynił Nil “napełniony” bazami [Wyj.7:28] po to, żeby zbawić swój lud z beznadziejnej, chaotycznej nieuporządkowanej sytuacji. Światła miały być na znak, na ustalony czas [sezony], na dni i na lata. Hebrajskie słowo `sezony` nie odnosi się do klimatu albo pogody. Jest to słowo użyte na religijne festiwale [święta], które Bóg nakazał Izraelowi na pustyni- dlatego też sprawozdanie o stworzeniu jest zamieszczone w kontekście Izraela rozumiejącego, że światła w Niebie są po to, żeby Izrael wiedział kiedy obchodzić święta, które Mojżesz nakazał im obchodzić. Nakaz, aby uczynić poddanymi zwierzęta w Edenie [ziemia obiecana Abrahamowi?!] później koresponduje z nakazem żeby podporządkować plemiona, które żyją w tej ziemi [Rodz.1:28=Liczb 32:22,29; Jozue 18:1]. “Obawa/strach” przed człowiekiem, który ogarnął zwierzęta zaraz po potopie, widocznie koresponduje z “obawa/strachem”, który mieli mieszkańcy Kanaanu z powodu Izraela [Rodz.9:2 = Powt.Pr.1:21; 3:8; 11:25]. Kiedy Mojżesz “zakończył pracę” nad przybytkiem [Wyj.40:33], to jest w tym widoczna aluzja do Boga, który “ukończył pracę” stworzenia [Rodz.2:2]. Kiedy Bóg przechodził w ogrodzie Eden [Rodz.3:8], tak samo przechodził w środku obozu Izraela na pustyni [Powt.Pr.23:15]. Całe sformułowanie “Dałem wam…”[Rodz.1:28] pojawia się później, kiedy powiedziano kapłanom, co Bóg im dał [Wyjs.31:6; Kapl.6:10; Liczb 18:8,21; Powt.Pr.11:14]. Odnośnik do Kaina jako budowniczego miast w Kanaanie [Rodz.4:17]miało wpływ na sposób w jaki Mojżesz później nakazał Izraelowi, aby zniszczyć te miasta. Mojżesz odtwarza samo wychwalającą się pieśń Lamecha, którą śpiewał w obecności jego żon, jako ostrzeżenie przed tym, co się stało, gdy cywilizacja rozwinęła się w tym samym regionie, którą Izrael kolonizował i w której budował swoje społeczeństwo- jest tu ostrzeżenie, że kiedy jakiekolwiek społeczeństwo się rozwija, to wzrasta także pokusa, żeby zadać kary za najdrobniejsze przewinienie i polegać na sobie zamiast pokładać ufność w Bogu [Rodz.4:17-26]. Podobnie oświecenie 7 dnia było oparte na Bożym dniu “odpoczynku w księdze Rodzaju. Późniejszy nakaz, żeby nie pożądać tego, co wygląda ładnie, jest zakorzenione w ostrzeżeniu, żeby nie podążać za grzechem Ewy; to jest widzenia owocu i poddaniu się pokusie [Wyjs.20:17=Rodz.3:6].

Powtarzający się odnośnik do “wędrówki” ludzi na pustyni miał podstawę w opisie Abrahama podróżującego przez pustynię do ziemi obiecanej [Rodz.13:3]; te same dwa Hebrajskie słowa powtarzają się znowu w nakazie dla Izraela aby “wyszli w drogę” [Powt.Pr.10:11], naśladując ich ojca Abrahama. Tak jak Abraham miał nakazane aby “był doskonałym”[Rodz.17:1], to także Izraelowi zostało powiedziane: “Bądźcie –na wzór Abrahama- doskonali z Bogiem” [Powt.Pr.19:13]. Księgi Mojżesza były pomocne dla pokolenia, które urodziło się na pustyni, żeby wiedzieli skąd pochodzą historycznie. Wersety takie jak Rodz.12:6 nabierają teraz większego znaczenia: “Kananejczycy zamieszkiwali wtedy w tej ziemi”. Mojżesz mówił to wtedy, jak jego lud miał właśnie wejść do Kanaanu, który był zamieszkiwany przez Kananejczyków. On zobowiązywał ich żeby widzieli ich powiązanie z ich ojcem Abrahamem, który mieszkał pomiędzy Kananejczykami w tej samej ziemi. Rodz.15 przedstawia nam Abrahama jako człowieka, który miał Boga jako swoją “tarcze”; a Powt.Pr.33:29 kończy Pięcioksiąg mówiąc, że Izrael jako naród powinien być szczęśliwy ponieważ oni maja Yahveh jako ich “tarcze”.

Potop
Popularne mity o potopie podają dwa powody dlaczego to się stało- świat był przeludniony [zwłaszcza według Enuma Elis] oraz, że była wojna pomiędzy bogami, której rezultatem było zatopienie ziemi. Wytłumaczenie Mojżesza było całkowicie inne- wzrost zaludnienia był rezultatem Bożego błogosławieństwa, a potop nastał z powodu ludzkiego grzechu, a nie z powodu kosmicznej wojny, z powodu której mieszkańcy ziemi musieli cierpieć. Tu znowu panujące mity próbowały zminimalizować grzech, podczas gdy sprawozdanie Mojżesza to podkreśla. Niestety, Żydowskie interpretacje z księgą Enocha poszły tą sama drogą, jak i mity potopu, w podobny sposób przypisując potop i ludzkie cierpienia do buntu Aniołów. Tu znowu widzimy różnice pomiędzy sprawozdaniem Mojżesza, a okolicznymi mitami, z tym że Mojżesz podkreśla ludzki grzech. W tamtych czasach istniało na Bliskim Wschodzie popularne wierzenie w Azazela, który rzekomo był pustynnym demonem o wyglądzie kozła. Być może Mojżesz chciał zaadresować ten pogląd, kiedy nazwał rytualnego kozła, “Azazelem” w ceremonii Dnia Przebłagania i wysłał go na pustynie. [Kapl.16:21]- tak jakby chciał powiedzieć `Izraelu, nie wierzcie w Azazela!- Azazel jest tylko zwykłym kozłem, symbolicznie noszącym wasze grzechy, które popełniliśmy na pustyni`[1]. Tu znowu i na nowo, Mojżesz próbował skierować uwagę ludu na to, co jest praktyczne, literalne i konkretne, a odwrócić ich uwagę od otaczających ich mitów. Robi to jednak przez aluzje do tych mitów, tak żeby uwrażliwić Izraelitów do faktu, że nowe, natchnione sprawozdanie, które pisał było całkowicie świadome mitów, które Boży lud napotykał. To tłumaczy podobieństwa pomiędzy zwrotami użytymi w tych mitach, a księgą Rodzaju- np; “Yahveh poczuł przyjemną woń” [Rodz.8:21] jest podobnym zwrotem użytym w Historii Gilgamesza, 9.159-160: “ bogowie poczuli woń, słodką woń”. Biblijne sprawozdanie jest sprawozdaniem ludzkiej rzeczywistości, bez domieszki fantazji albo mitologii: “Kluczowe postacie w Biblijnych opowieściach nie są- tak jak to jest w bohaterskich bajkach- połączone albo po miksowane z osobami należącymi do mitologii; informacje odnoszące się do ich życia nie zostały przeplatane historiami bogów. Cała chwała jest poświęcona całkowicie Bogu Najwyższemu, który powoduje te wydarzenia. Ludzka osoba…jest opisana w całej jej nieprzemienionym człowieczeństwie” [2]. Całe sprawozdanie o Mojżeszu w wiklinowym koszyku- historia Mojżesza o sobie samym, jego własna autobiografia- jest pełna referencji do legendy, jak to Król Sargon Akadyjski był narodzony w ukryciu, umieszczony w w strumieniu w trzcinowym pudełku uszczelnionym asfaltem, znalezionym i wychowanym przez ogrodnika, a potem dostrzeżonym przez bogini Isztar, która kochała go i uczyniła królem [3]. Paralela z Mojżeszem jest oczywista, ale zauważ mityczny wątek w pogańskiej opowieści- niemowlę zostało znalezione przez boginie. Biblijne sprawozdanie zastępuje to z rzeczywistą, konkretną, ludzką sytuacją- córka Faraona króla Egipskiego znalazła Mojżesza i go zaadoptowała.

Ludzie bali się “olbrzymów”, których spotkali w ziemi Kananejskiej [Liczb 13:33], prawdopodobnie myśląc, że to są nadludzkie postacie. Ci nephilim [LXX giganci] mieli swój początek wytłumaczony przez Mojżesza w Rodz.6- nasienie [dzieci] sprawiedliwych łączyły się przez małżeństwo z nasieniem niegodziwych, a ich potomkowie byli nephilimami, mocarzami świata. Zauważmy jak Ezechiel 32:27 LXX używa tego samego słowa: giganci, aby opisać pogańskich wojowników, którzy umarli- nie ma tam wzmianki, że byli oni nadludźmi albo Aniołami. Na ten temat piszemy więcej w sekcj 5-3.

Zgodnie z Żydowską tradycja [tak jak to jest odzwierciedlone w I Enocha oraz Księdze Jubileuszowej] rzekomo grzeszni Aniołowie [“Strażnicy”] skorumpowali moralnie ludzkość przez uczenie jej czynienia zła, astrologię, produkowanie broni i używanie kosmetyków
[I Enocha 7-8, 69; 10; 21. 7-10; 64-65; 69; Jub. 5:16-11; 8:3]. Natomiast księga Rodzaju po prostu stwierdza, że potomkowie Kaina zaczęli robić te wszystkie rzeczy, ich niegodziwość zaczęła się powiększać, tak więc byli ukarani wodami potopu [Rodz.4:20-22]. Niemal cały czas Żydowskie Apokryfy odwracają winę od ludzi, a zrzucają ją na Anielskie osoby. Umberto Cassuto był jednym z największych 20 wiecznych erudytów i detalicznym Biblijnym studentem. Udowadnia, w dość dużym zakresie, że Kananejczycy wierzyli, że  istnieją różni bogowie i demony, którzy są odpowiedzialni za rożne wydarzenia na ziemi oraz że Tora używa tych zwrotów i odnosi je do Boga i Jego [sprawiedliwych] Aniołów. W przykładach jakie on cytuje znajdujemy np. “Bóg Najwyższy”[Rodz.14:18-20], “stworzyciel nieba i ziemi”[Rodz.14:19,22], a także idee nadnaturalnego demona, który zstąpił na ziemię i zmaga się z człowiekiem [Rodz.32:29,31]. Te idee i zwroty są używane w Torze i zastosowane przez Mojżesza do Bożych Aniołów i do Boga samego. Cassuto dalej pokazuje, że taki sposób obalania pogańskich mitów na temat demonów i `Szatana` jest dosyć częsty w całej Biblii- np. odnośnik do Yahveh, Boga Izraela, `jadącego na obłokach`[Ps.104:3; 146:8; Iz.5:6; Joela 2:2] są aluzjami do tego jak okoliczne narody wierzyły, że Baal jeździ na obłokach; “gwiazdy zaranne” były rozumiane jako niezależne bożki, ale Job 38:7 podkreśla, że w rzeczywistości są oni sługami Yahveh. Kładzie specjalną uwagę do odnośnika do synów Bożych i córek ludzkich w Rodz.6 , wykazując że “giganci” są śmiertelni, że musieli umrzeć w najlepszym przypadku w wieku 120 lat; i że byli na ziemi, a nie w Niebie. Tak więc Kananejskie mity- a które Judaizm później zaadoptował- były obalone przez Mojżesza. On podsumował, że `intencją Mojżesza w Rodzaju 6 było uczyć Izraela: “Nie wierzcie w pogańskie mity odnośnie ludzi boskiego pochodzenia, którzy stali się śmiertelnikami. To nie jest prawdą, bo na koniec każdy człowiek musi umrzeć, ponieważ oni także są ciałem…zrozumcie że byli oni tylko “na ziemi”, i “na ziemi” pozostali, nie stali się bogami, i nie wstąpili do nieba, ale pozostali pomiędzy tymi, którzy mieszkali na ziemi…intencją tego fragmentu jest sprzeciw pogańskiej legendzie o gigantach”[4]. Jest to znaczące, że różne Mezopotamskie legendy na temat potopu podają, że był konflikt pomiędzy bogami zanim decyzja o zatopieniu ziemi została podjęta; a także kłótnie i walki pomiędzy nimi po potopie. Biblijne sprawozdanie nic na ten temat nie mówi- przeciwnie, ono mówi, że Jedyny Prawdziwy Bóg sprowadził potop na ziemie, zgodnie z jego wolą jako Pana wszechświata, i On tez spowodował, że potop ustał. W tych legendach, bohater potopu [Noe] jest wywyższony do Boskiej postaci, podczas gdy w Biblijnym sprawozdaniu jest on dalej opisany, że jest człowiekiem, ale także, że zszedł z dobrej drogi i był pijany. W tych pogańskich legendach, Bosko-ludzkie granice są często zamazane- bogowie są zrzucani na ziemi i stają się ludźmi, podczas gdy ludzie są wywyższeni do `Nieba` i boskości. To dało podstawę do idei `aniołów, którzy zgrzeszyli` i zostali zrzuceni na ziemie. Ale w sprawozdaniu Biblijnym, Bosko-ludzka granica jest bardzo wyraźna- Jedyny Bóg, Bóg Izraela jest znacznie wywyższony ponad ludzkość. Jego drogi nie są naszymi drogami[Iz.55:8], tak że nie ma możliwości by to, co jest podane w legendach mogło się zdarzyć. Wyjątkiem oczywiście był Syn Boży, Pan Jezus Chrystus- ale nawet On był narodzony jako rzeczywisty człowiek na ziemi, i [w przeciwieństwie do teologii Trójcy] On nie był Boską kometą, która wylądowała na ziemi na 33 lata. Cała idea Boskości i preegzystencji Jezusa Chrystusa jest po prostu nie Biblijna.
Legendy Mezopotamskie mówią, że potop został zesłany ponieważ człowiek zakłócał “spokój” Enlilowi. Mezopotamscy bogowie “zaprzestawali swojego trudu”, “odpoczywali po pracy”- identyczne idee do Hebrajskiego sabatu. Dlatego też, jak twierdzili, bogowie najpierw stworzyli człowieka i dali mu robotę w ogrodzie- żeby mogli “odpocząć”[5].

Księga Rodzaju robi aluzje do takiego sposobu myślenia, kiedy mówi o człowieku będącym  wyrzuconym od opiekowaniem się ogrodem Eden jako karę za grzech- to jest coś nie do pomyślenia, że bogowie chcieli aby człowiek oszczędził im trudu przez pracę w tym ogrodzie. Bóg mówi, że dał człowiekowi sabat dla odpoczynku od jego trudu. Także potop, chociaż był Boskim sądem, to w rzeczy samej był `odpoczynkiem` dla człowieka przez to, że świat był oczyszczony od grzechu. Tak więc Noe miał imię, które oznacza `odpoczynek`, “ponieważ to dziecię przyniesie nam ulgę od naszej ciężkiej pracy”. [Rodz.5:29]

Praca Adama w Edenie była przyjemna; natomiast jego praca po wyrzuceniu była ciężka. Aluzje do błędnych idei są oczywiste i w tym samym czasie są one obalone- po to żeby ukazać miłującego Boga, który stworzył świat dla człowieka, dla naszej przyjemności i błogosławieństwa- a nie żeby się trudzić dla bogów, po to żeby im oszczędzić pracy. `Odpoczynek`, którego upatrywali bogowie Mezopotamii, był według Bożego zamierzenia darem dla ludzkości. Biblijne sprawozdanie o potopie daje nam szczegóły, które są łatwe do rozumienia przyziemną realnością; nie ma tam nic wyolbrzymionego jak to jest w pogańskich legendach o potopie. Tak więc Biblijne wymiary arki są realistyczne, podczas gdy lodź arka wspomniana w Babilońskiej legendzie odnotowanej przez Berossusa miała rzekomo
1 kilometr długości i 500m szerokości. Noe miał 600 lat według Biblijnego sprawozdania, podczas gdy Ziusundra, Mezopotamski odpowiednik Noego, miał rzekomo 36 000 lat w czasie potopu.

Tęcza
Babilońska Epopeja Stworzenia [6.82] twierdzi, że po swoim zwycięstwie Marduk ustawił swój łuk w chmurach i on się zamienił na konstelacje. On także rzekomo użył swojego łuku żeby strzelić strzałami w chmury i to spowodowało potop. “ tak więc pogańscy Arabowie robili referencje do jednego ze swoich bogów, który po wystrzeleniu strzał ze swojego łuku, ustawił ten łuk w przestworzach” [6]. Widzimy aluzje do tych mitów i sprostowanie błędu przez Biblijne stwierdzenie, że łuk Boży to po prostu tęcza [Rodz.9:13], naturalny fenomen, który jest zjawiskiem optycznym, a nie literalnym łukiem jakiegokolwiek boga. Tęcza Yahveh jest symbolem Bożej łaski i miłości do Jego stworzenia. W późniejszej części Starego Testamentu znajdujemy powtarzająca się idee prawdziwego Boga wystrzeliwującego strzały jako symbol Jego sądu nad Jego nieprzyjaciółmi oraz zbawienia Jego ludu [Hab.3:9,11; Zach.9:14; Ps.38:2; 64:8; 77:17; 144:6; Joba 6:4; Treny 2:4; 3:12]. Widzimy więc, że cała ta mityczna pogańska idea o bogu ozywającym literalnego łuku i strzał jest całkowicie obalona. Powstaje tu jednak pytanie dlaczego Mojżesz robił aluzje do Babilońskich mitów, które były tylko popularne wiele wieków po jego śmierci? Moja odpowiedź na to pytanie jest potrójna. Po pierwsze, Bóg mógł natchnąć Mojżesza, żeby pisał używając takiego słownictwa, które później nabrało znaczenia odnośnie tych mitów, które Bóg przewidział, że się pojawią. Po drugie, Babilońskie mity mogły się rozwinąć z idei, które były popularne za dni Mojżesza. Po trzecie, istnieje taka możliwość, że Pięcioksiąg / Tora była przepisana pod Bożym natchnieniem kiedy Juda był w niewoli Babilońskiej i historyczne sprawozdanie jest sporządzone w taki sposób, że miało odniesienie do kultu Marduka i innych Babilońskich mitologii, które otaczały Boży lud podczas ich niewoli w Babilonie. Te możliwości bardziej rozwinąłem i udowodniłem w innym miejscu [7].

Poniżej jest parę innych przykładów, gdzie Biblia obala pogańska mitologie:
- Epopeja Gilgamesza donosi, że Utnapistim dał robotnikom wino do picia, podczas gdy oni budowali arkę [Tablet 9, linie 72-73]. Biblijne sprawozdanie świadomie zaprzecza temu, kiedy mówi, że Noe był pierwszym producentem wina- i zrobił to po potopie [Rodz.9:20].   
- Mezopotamski mit mówi jak bohater potopu [por. Noego w Biblijnym sprawozdaniu] był wywyższony do rangi nieśmiertelnego boga. Rodz.9:29 mówi po prostu o Noe: “i on umarł”.       
- Te wszystkie mity podkreślają jak to mała ilość ludzi, która przeżyła potop, zaczęła się powiększać w liczbę w sposób cudowny- Epica Atrahasisa twierdzi, że magiczne zaklęcia Ea nad 14 kupkami gliny spowodowało narodzenie się wielu ludzi po potopie; Grecka tradycja potopu zapewnia, że Deucalion rzucił kamieniami, które zamieniły się w ludzi. Biblijne sprawozdanie mówi prosto i realistycznie, że ziemia została zaludniona poprzez naturalna prokreacje.

Babel
Ja już wytłumaczyłem w powyższej sekcji dotyczącej potopu, w jaki sposób słowa Mojżesza w księdze Rodzaju, obalają późniejsze Babilońskie mity. Być może najwyraźniej to widać na przykładzie wieży Babel. Babilońskie mity są dumne z budowy miasta Babilon i jego wieży /zyguratu. Wieża Babel była budowana na równinach [Rodz.11:2]; i zarówno Straba, jak i Herodot wspominają, że Babilon był budowany na szerokich równinach. Sprawozdanie o wieży, która była budowana z cegieł jest bardzo podobne do Babilońskiej Epopei Epic of Creation, Tablica 6, linie 58-61, która mówi, że “przez rok [bogowie] robili cegły” żeby zbudować zygurat Babiloński. Ich mit twierdzi, że po potopie, ludzie przyszli do Babilonu i bogowie Anunnaki, którzy wspierali Marduka w jego walce, zbudowali to miasto. Ale Rodzaju 11:5 podaje, że to byli “synowie ludzcy”, którzy zbudowali Babel.

Cassuto opisuje sprawozdanie z księgi Rodzaju jako swego rodzaju “satyrę na coś, co wygląda czymś pięknym i chwalebnym w oczach Babilończyków” [6]. Sformułowanie “miasto i wieża” jest często spotykane w Babilońskich zapiskach odnośnie Babilonu, ale to sformułowanie jest użyte w Rodz.11:4; tylko odnośnie do Babel. Świątynia Marduka w Babilonie miała sanktuarium, Esagila- “dom, którego głowa była w niebie”, a także wieże nazwana Etemenaki, “dom fundamentu nieba i ziemi”. Marduk rzekomo mieszkał na siódmym pietrze. Babilońskie inskrypcje mówią o wieży zyguracie jako mająca swój szczyt w niebie. Sprawozdanie z księgi Rodzaju obala to. Wieża Babel była budowana przez grzesznych ludzi, a nie bogów; Jedyny, Prawdziwy Bóg zstąpił, żeby zobaczyć tą wieżę- jej szczyt nie osiągnął nieba, i jest tam potężna gra słów w słowie Babilon, które oznacza “Niebieskie bramy” w ich języku, ale Babel w języku Hebrajskim oznacza `pomieszanie`. Co dla Babilończyków było tak wielkie, to w Bożych oczach, a także w oczach Jego ludu, Hebrajczyków, oznaczało pomieszanie oraz upadek. Sprawozdanie z Rodzaju mówi dalej, że to był Abraham, który zyskał sobie wielkie imię [Rodz.12:2, podczas gdy budowniczowie  zawiedli w ich pragnieniu, aby uczynić sobie imię na wieki. Bożym zamiarem było żeby ludzkość rozprzestrzeniła się i napełniła ziemie zaraz po potopie. I ten zamiar  zatryumfował nad wysiłkami budowniczych Babilonu-Babel, którzy próbowali ten zamiar unicestwić. Sof.3:9-11 robi aluzje do sprawozdania na temat Babel- w czasie odnowy Judy. To jest zamiarem Bożym zniweczyć rezultaty Babilonu i “zamienić mowę ludzkości na czysty [jednoznaczny] język, żeby wszyscy wzywali imienia Yahveh i służyli Mu w jedności. Z poza rzek Etiopii, córki  moich rozrzuconych, przyniosą mi ofiary”. Ci wychodźcy zbiorą się w jedności, tzn. efekt Babel będzie odwrócony.

Prawo Mojżeszowe
W całym Pięcioksiąg widzimy ten sam wzór- aluzje do okolicznych wierzeń po to, żeby okazać wyższość Yahveh. Narody otaczające Izrael miały legislacje, które wyszczególniały kary za łamanie praw. Przykazania Yahveh też zawierały coś takiego, ale w niektórych miejscach brakuje tam kary za nieposłuszeństwo. Nakaz by nie pożądać w sercu swoim jest oczywistym przykładem. To oddaje Bożą perspektywę- że grzech jest wewnętrzną sprawą, w sercu człowieka i spotka się z Boskim sądem w dniu ostatnim, nawet jak ludzie nie osądza takiej sprawy jako prawne przekroczenie. Są też inne znaczące różnicę pomiędzy prawem Mojżeszowym, a prawami okolicznych narodów. Tak więc te prawa często zezwalały na pewne święte miejsca gdzie nawet mordercy mogli się schronić przed sądem. Tora zezwalała na to w niektórych przypadkach, ale nigdy w przypadku świadomego morderstwa. Tak więc Joab uchwycił się rogów ołtarza myśląc, że w ten sposób nie może być zabity za jego grzech jednak zostaje wywleczony na zewnątrz i zabity [1Krol.2:28]. To było dziwne w oczach okolicznych ludzi. Prawo Hammurabiego miało zmieniająca się skalę kary, w zależności od status osoby, która była pokrzywdzona- jeśli bogaty człowiek wybił oko `przeciętniakowi`,
to musiał zapłacić mniejsze odszkodowanie, niżby musiał zapłacić osobie z wyższej sfery. Tora odzwierciedla olbrzymią wartość, jaką Bóg darzy ludzką osobę; ponieważ takie zróżnicowanie nie istnieje w Torze.

Jest ogólnie uznawane, że wiele elementów 10 przykazań może być znalezione w prawach Mezopotamii. Tak więc są tam odnośniki do Sabatu, obchodzonego jako miesięczne święto; a później drugie imię Sabatu było dane przez Babilończyków i Asyryjczyków do dnia pełni księżyca, piętnastego dnia miesiąca, które było specjalnie przeznaczone do czczenia boga-księżyca…dni pełni księżyca były uznawane za dni pechowe…Izraelski sabat był wprowadzony jako antyteza do Mezopotamskiego systemu”[9]. Większość pogańskich świat w tamtych czasach zaczynało się z zapalaniem świec w domu; ale świece nie miały być zapalane w czasie Sabatu [Wyj.35:3]. Yahveh błogosławił Sabat [Wyj.20:11]. Nie można było wykonywać żadnej pracy, po to żeby odpocząć i przypominać sobie stwórczą Bożą łaskę; podczas gdy poganie myśleli, że nie powinno się pracować, ponieważ `Sabbath` był pechowym dniem, w którym było najlepiej nic nie robić, ponieważ jakaś `Szatańska` postać może zaatakować. Takie wierzenia były obalone przez Prawo Sabatu. 10 przykazań Mojżeszowych zawierało unikalny nakaz, aby nie pożądać. To było nieznane w jakimkolwiek Mezopotamskim Prawnym systemie-  oczywiście dlatego, że jest to niemożliwe żeby wiedzieć, co poszczególna osoba ma na myśli, tak więc jest to niemożliwe żeby to osądzić i ukarać. Ale Boże Prawo wprowadziło cała idee, że grzech/ przekroczenia prawa jest wewnętrzną sprawą, która będzie osądzona przez Jedynego Prawdziwego Boga.

Możemy sobie łatwo wyobrazić jaki mętlik w głowie mieli Izraelici  kiedy napotykali się na mitologie okolicznych narodów. Będąc analfabetami i nie mając natchnionego sprawozdania Bożego, opierali się na mglistych tradycjach, które zostały im przekazane. Stąd Mojżesz został natchniony, aby napisać Pięcioksiąg. Jest on pełny –tak jak i większość Pisma- aluzji do okolicznych religijnych idei- nie dlatego, że w jakimkolwiek sensie jest zależny od nich, ale ponieważ ma na celu robienie aluzji do nich i je korygować. Co więcej, Tora wytrwale przekazuje, że Yahveh jest niepomiernie wyższy od wszystkich innych bogów, w których Izraelici byli skłonni wierzyć. W kontraście do Bliskowschodniej mitologii, która ukazywała człowieka jako pionka w rękach bogów, Bóg z księgi Rodzaju stworzył mężczyznę i kobietę na Swój obraz i podobieństwo i dał im odpowiedzialność za Jego stworzenia.

Przybytek
Boskie nakazy dotyczące przybytku, w podobny sposób, robią aluzje do idei okolicznych narodów i w tym samym czasie wykazują znaczące różnice. W podobny sposób jak Babilończycy wierzyli, że świątynia Marduka w Babilonie była odzwierciedleniem Niebiańskiej świątyni, tak też  przybytek był odzwierciedleniem wzoru Yahveh Niebiańskiej świątyni. Kananejczycy mówili o ich bogu El jako mieszkającym w namiocie, przybytku- tak jak i Yahveh mieszkał w namiocie. Epopeja Ugarityczna o Królu Keret mówi jak “bogowie poszli do ich namiotów, rodzina El do ich przybytków” [Tablica 2D,5,31-33]. Przybytek El był zbudowany z płyt- tak jak I przybytek Yahveh. Obydwa miały zasłonę, tak jak ma to Muzułmańska świątynia w Mecce. Ale były znaczące różnice. Kananejskie legendy mówią, że sami bogowie budowali sobie ich świątynie; Cassuto wskazuje, że ten sam opis użyty na temat umiejętności i talentu Bezazeela w budowie przybytku jest użyty w Kananejskich legendach na temat umiejętności i talentach bogów, którzy budowali swoje świątynie. Być może dlatego księga Wyjścia tak mozoli się żeby wskazać, że Mojżesz i Izraelici budowali przybytek Yahveh, po to żeby naświetlić różnicę pomiędzy Jedynym Prawdziwym Bogiem, a pogańskimi bogami, którzy musieli sobie sami zbudować te przybytki.

Ugarycki poemat mówi o meblach w niebiańskiej świątyni Baala, i jest to bardzo podobne do Najświętszego Miejsca. Ale ten poemat koncentruje się zwłaszcza nad łożem Baala i jego szafką na ubrania. To jest zauważalnie nieobecne w opisie mebli przybytku Yahveh. Przybytek pogańskich bogów zawiera tron, na którym w sposób widoczny ten bóg zasiada. Cherubinowie w Izraelskim przybytku przypominają Mezopotamskich karibu, cherubinów, na których ich bogowie zasiadają. Fenickie i Egipskie dzielą sztuki odkryte przez archeologów wskazują, że ich wierzenia w cherubinów były podobne do tych opisanych w wizji Ezechiela na temat cherubinów Yahveh. Tronem Yahveh była arka, przykryta przez cherubinów. Tam, z wierzchu krwią skropiona, pokrywa arki, wsparta przez cherubinów, pogański umysł spodziewał się ujrzeć na tronie Boga Izraela. Podobieństwa do pogańskich świątyń były celowe- żeby stworzyć to, czego się spodziewali. Ale tam nic nie było. Ich oczy mogły widzieć pusty tron- tak jak Bóg wydaje się nieobecny dla tak dużej liczby ludzi w dzisiejszych czasach. Nie było tam widzialnej postaci spoczywającej na skrzydłach cherubinów, nie było nic na tronie/ pokrywie arki, a tylko krew przebłagania [która wskazywała na Syna Bożego]. Arka jest nazywana zarówno tronem Boga, jak i też Jego piedestałem [Ps.94:5; 132:7,8; 1 Kron.28:2]. Powyżej albo na cherubinach, pogański umysł spodziewał się ujrzeć Boga Izraela. Ale dla ich oczu to był pusty tron. Trzeba było mieć przekonanie w Yahveh poprzez wiarę. A jego największa manifestacja była poprzez krew ofiarną. Cassuto udowadnia, że Egipcjanie i Hetyci umieścili ich przymierze w skrzyni poniżej tronu ich bogów; i w podobny sposób tablice przymierza były umiejscowione poniżej tronu Yahveh. To podobieństwo prosi się o wytłumaczenie- Bóg Izraela nie zasiadał tam. On musiał być uznany przez wiarę. Taki koncept wiary w niewidzialnego Boga był obcy pogańskiemu umysłowi; a tymczasem cały plan przybytku był nakreślony żeby istniało wystarczająco dużo szczegółów podobieństwa z pogańską świątynią po to, żeby z tych szczegółów można było wyciągnąć potężną lekcję; Jedyny Prawdziwy Bóg jest niewidzialny i my musimy w Niego wierzyć.

Ta sama lekcja jest w detalu o Yahveh mającym “stół”. Mezopotamscy bogowie także mieli stół [passuru], na którym żywność była położona jako posiłek dla boga [tak jak w Iz.65:11]. Ale naczynia na stole Yahveh pozostawały puste [Wyjsc.25:29]; wino było wylane na ofiary i wyparowało; kapłani jedli chleb ofiarny. Nie ma tam udawania, że Yahveh jest głodnym bogiem, który musiał być karmiony przez Swoich czcicieli. Dla pogańskiego umysłu to oznaczało, że jeżeli On nie jadł, to znaczy że Go tam nie było i że On nie był wszechmocny. To znowu różnice i podobieństwa były zamierzone, po to żeby wskazać na ważność potrzeby wiary w moc i istnienie Yahveh. Większość okolicznych świątyń charakteryzował dosyć wyraźny hałas- zwłaszcza powtarzanie zaklęć i słownych formułek odnoszących się do świętości boga i przybytku. W Mojżeszowym rytuale było bardzo mało wymawianych słów: “Święty Pan” było napisane na czołach Kapłana Najwyższego, a nie wypowiadane przez nieustanne skandowanie [Wyj.28:36]. Możemy tu zauważyć wywyższenie ważnej zasady; wywyższenie Bożego zapisanego słowa z całą wiarą i zrozumieniem, które jest wymagane, co jest przeciwnością skandowaniem w innych systemach wielbienia [innych religiach].

Korygowanie błędu
Wierzono, że gwiazdy kontrolują ludzki los, ale księga Rodzaju podkreśla, że są one tylko światłami stworzonymi przez Boga nie mające żadnej niezależnej woli i żadnego wpływu na ludzkie życie na ziemi. Słonce, księżyc i gwiazdy były wielkie jako bogowie na Środkowym wschodzie, ale w Rodzaju 1 są one tylko stworzonymi przez Boga rzeczami. Rodzaju 1 jest oparte na numerze 7- I praktyczna implikacją sprawozdania o stworzeniu było to, że Izrael miał pamiętać o siódmym dniu jako dniu Sabatu. Tu znowu widzimy celowy krytyczny komentarz na temat Babilońskich poglądów. “zgodnie z Babilońską tradycją, siódmy, czternasty, dwudziesty pierwszy i dwudziesty ósmy dzień każdego miesiąca był uważany za pechowy; jednak Rodzaju obwieszcza siódmy dzień świętym, dniem odpoczynku poświęconym Bogu [2:1-3;]”[10].

Widzimy w jaki sposób słowo Boże koryguje błędy/fałsz tak jakby to powiedzieć w uproszczony sposób: `Ja mam rację, twoje poglądy są błędne i żałosne`. Widzę w tym, że to nosi Bożą pieczęć i absolutną wiarygodność. Cassuto zrobił bardzo piękny komentarz na ten temat w kontekście jego poglądów, że Rodzaju 6 obala Kananejskie legendy o grzesznych bogach, demonach i olbrzymach: “wypowiedź zaprzecza pogańskim mitom, ale bez bezpośredniej polemiki. To jest sposób Tory: nawet jak jej celem jest sprzeciwić się wierzeniom pogaństwa, to jednak nie zniża się ona przez wchodzenie w kontrowersje z ich majestatem i splendorem. Ona wyraża swoje zdanie i przez kontekst inne poglądy są odrzucone”[11]. To ma wpływ na sposób w jaki Pan Jezus nie używał wielu slow żeby powiedzieć, że `demony` nie istnieją`; raczej przez Swoje cuda On pokazał, że one w rzeczywistości nie mają żadnej mocy albo też nie istnieją. Więcej na ten temat w sekcji 4-12.

Im bliżej się przypatrzymy Pięcioksięgowi, tym bardziej zobaczymy ogromny nacisk położony przez Mojżesza na obalenie błędnych poglądów na Szatana oraz pokazanie Yahveh jako wszechpotężnego Boga, jedynego źródła zarówno dobra, jak i zła w życiu Jego ludu. Tak wiec w modlitwie o pierwocinach zanotowanych w Powt.Pr.26:5-11 mamy Hebrajskie słowo “dać” powtórzone siedem razy. Pierwsze i ostatnie trzy razy to słowo zostało użyte, aby odnieść się do tego, co Bóg `dał` Izraelowi; ale w centralnym miejscu odnośnik jest do tego, że Izraelowi była dana `ciężka niewola` w Egipcie [Powt.Pr.26:6]. Tak to Yahveh jest pokazany jako jedyny dawca- zarówno dobra jak i zła.

Tak więc znowu i znowu widzimy aluzje do lokalnych pogańskich mitów o Szatanie i obalenie tych mitów przez Mojżesza. Jest zaobserwowane, że Paschalny zwyczaj skropienia krwią ofiary framugi drzwiowej był bardzo podobny do tego, co robili Beduini przez tysiące lat- oni pokrapiali krwią ich słupy namiotowe i wejścia do namiotów kiedy budowali nowy dom albo namiot, po to żeby `szatan` nie podchodził za blisko [12]. Ale księga Wyjścia wskazuje dobitnie ze `Niszczyciel` był jednym z Bożych aniołów; i w ten sposób sam Yahveh był tym, który zabił pierworodnych w tych domach, które nie były oznaczone krwią. Tu znowu- znowu na nowo – widzimy pogańską idee odnośnie `szatana` będącą zinterpretowaną w świetle faktu, że postać `szatana` w rzeczywistości nie istnieje, a Bóg jest jedynym, nie mającym rywala źródłem nieszczęścia. Wyj.21:6 mówi o przyprowadzeniu niewolnika “do Boga”, to jest do framugi drzwiowej domu i przygwożdżeniu jego ucha do tej framugi. “Bóg” w biblijnym języku jest symbolizowany przez framugę. R.E.Clements odnotowuje, że to jest aluzja do starożytnej pogańskiej praktyki, gdzie “bożek domowy był trzymany w przedsionku domu, aby go chronić” [13]. Mojżesz atakuje tą idee- poprzez oświadczenie, że Bóg, Bóg Izraela, jest tam jedynym Bogiem- a nie domowe bożki, w które wierzyli okoliczni ludzie, że tam są. Pięcioksiąg w podobny sposób używa zwrotu językowego “zobaczyć oblicze Boga”, zazwyczaj tłumaczone `przyjść w obecności Boga` [Wyj.23:16]; to był pogański zwrot językowy używany w tym czasie, żeby opisać ujrzenie obrazu Boga [14]. Ale jak już zauważyliśmy kiedy dyskutowaliśmy o przybytku, Izrael był uczony, że chociaż Bóg nie może mieć obrazu, to jednak oni wciąż mogli przyjść w Jego obecność.

Rodzaju 1-3 w Kontekście
Pierwsze rozdziały Rodzaju były zamierzone jako źródło, z którego Izrael mógł zrozumieć, że dochodzą do dojrzałości. Dlatego sposób w jaki napisano sprawozdanie o stworzeniu był zamierzony przede wszystkim dla ich korzyści. Podobnie lekcja dla nas na dziś powinna być taka- że to, co Bóg uczynił przy stworzeniu, On to samo może uczynić także w naszym życiu i doświadczeniach. Sprawozdanie z Rodzaju 1-3 otwiera się dla nas w nowym wymiarze jeżeli patrzymy na to z tego punktu widzenia. Trudne fragment tego sprawozdania, staja się teraz bardziej zrozumiałe. Rodz.2:5 mówi, że sprawozdanie o stworzeniu tłumaczy jak Bóg stworzył “każda roślinę polną, która była na ziemi [eretz], ziemi [obiecanej Abrahamowi]”. Mówiąc prościej, rośliny które Izrael znał, były stworzone przez Boga i przeniesione [przeszczepione] do ziemi, tak jak to ogrodnik robi kiedy rozwija swój ogród. To było zrozumienie Mojżesza, że po wejściu do ziemi obiecanej, Bóg będzie tam sadził Izraela [Wyj.15:17; Liczb 24:6], tak jak Bóg zasadził w ogrodzie Eden [Rodz.2:8]. A kiedy czytamy że Ewa była “matka wszystkich żyjących” [Rodz.3:20], to w pierwszorzędnym odniesieniu tłumaczy to Izraelowi na pustyni skąd oryginalnie pochodzą. Izrael powinien znaleźć swoje pierwsze początki i prarodziców, nie tylko w Abrahamie, ale w Adamie i Ewie. Liczb 35:3 [Heb.] ożywa zwrotu językowego żeby opisać “wszystkich żyjących” w zgromadzeniu Izraela; w rzeczywistości Hebrajskie słowo tłumaczone jako “żyjący” jest w rzeczywistości tłumaczone jako “zgromadzenie” [zbór], co jest odniesieniem do zgromadzenia Izraela [Ps.68:10; 74:19]. Zauważ jak Hebrajska idea `wszyscy żyjący` powtarza się często w sprawozdaniu o potopie [Rodz.6:19; 8:1, 17 itd.]- które, jak później sugerujemy, było potopem lokalnym ograniczającym się do terytorium, które Izrael znał, i które było obiecane Abrahamowi. “Wszystkie żyjące” istoty, które były zabrane do arki, nie musi się odnosić do literalnie każdej żyjącej istoty na całej planecie, ale raczej do gatunków żyjących na zatopionym obszarze/ ziemi/eretz obiecanej Abrahamowi. Ja już wytłumaczyłem w innym miejscu, że ogród Eden może być rozumiany jako ziemia obiecana Abrahamowi, być może specyficznie ulokowanym dookoła Jeruzalem, zamierzonym geograficznym centrum dla Bożego ludu; a zwrot eretz może być użyty bardziej do tego, żeby opisać ziemie obiecaną Abrahamowi niż cala planetę.

Faktem jest, że całe sprawozdanie o Adamie i Ewie w Edenie jest aluzją do wielu fragmentów prawa Mojżeszowego. Tak więc jak w ogrodzie Eden było im nakazane żeby nie jedli, tak też Izraelowi było nakazane żeby nie jedli niektórych rzeczy. Gdy jest napisane, e był wąż w `ziemi` Eden, tak też był odpowiednik między Izraelem- fałszywi nauczyciele, plemiona, które pozostały, itp,..”żmije pyłu ziemi” [Powt. Pr.32:24- oczywista aluzja węża z Edenu]. Tak jak Adam i Ewa mieli być “płodni i się rozmnażać” w ziemi /Ogrodzie Eden [Rodz.1:28], tak tez Noe i jego synowie mieli robić to samo na ziemi po potopie [Rodz.9:7]; także dzieciom Abrahama było obiecane, że będą robić to samo na tej samej ziemi [Rodz.35:11]. Opis ziemi obiecanej, pokrytej dobrymi drzewami, którego owoce mogły być spożywane za darmo, przypominają opis Edenu. Izrael miał wejść do ziemi i ją uprawiać, tak jak Adam powinien robić; oni mieli nauczyć się lekcji z błędu Adama i Ewy kiedy zamieszkiwali Eden. Ale tak jak Ewa pożądała owocu, tak Izrael pożądał owoców Egipskich. Jak Adam i Ewa nie podporządkowali sobie ogrodu Eden, tak też Izrael nie podporządkował sobie całkowicie plemion ziemi [Liczb 32:22]. Oni podporządkowali sobie kilka lokalnych im ziem; ale oni nigdy nie stanęli do zadania żeby móc podporządkować cały teren obiecany Abrahamowi. Tak więc Kapłańska 26 i Powt.Pr.28 orzekła przekleństwa na tą ziemię [edenu/Izraela] za ich grzech w tej ziemi, tak jak to się stało Adamowi I Ewie; i oczywiście w końcu byli wypędzeni z tej ziemi tak jak to się stało prarodzicom Izraela. Tak jak eretz/ziemia na początku była “bez kształtu i pusta”, tak też ten sam zwrot jest użyty do ziemi Izraelskiej, kiedy ludzie zostali z niej wypędzeni” [Jer.4:23]. Tak jak ciernie i chwasty pojawiły się na ziemi [a te rośliny są nieznane w niektórych częściach planety], tak znowu się pojawiły, kiedy Izrael został wypędzony z ich ziemi [Rodz.3:18; Ozea. 10:8]. Jak Adam został ukarany przez powrót do prochu, tak Izrael był zniszczony przez proch [Powt.Pr.28:24].

Umberto Cassuto, jeden z najbardziej detalicznych badaczy Tory, zaobserwował, e jednostki o których mówi Rodzaju 1-3, takie jak wąż, Cherubini, itd..,są nadmienione w taki sposób, który wskazuje, że Izraelici byli obeznani z tymi ideami. Cassuto zauważa, że użycie określonych rzeczy – Cherubini, płonący miecz- kiedy się mówi o rzeczach nie wspomnianych wcześniej w sprawozdaniu. On dochodzi do wniosku, że te rzeczy “były już znane Izraelitom. To by wskazywało, że ich historia była przypomniana z jakichś starożytnych opowieści, które były powtarzane przez ludzi” [15]. Zatem intencją Rodzaju było aby zdefiniować te idee poprawnie, wytłumaczyć Izraelowi prawdę o tych rzeczach, o których słyszeli być może w niepoprawnej wersji, w rożnych legendach i epopejach, na które się natknęli w Egipcie oraz pomiędzy Kananejczykami. Tak więc opis owocu jako “przyjemnego dla oczu” [Rodz.2:9] jest znaleziony w Epopei Gilgamesza o drzewach w ogrodzie bogów. Ale widzimy tu aluzje do tego mitu, a Izraelowi jest powiedziane co rzeczywiście wydarzyło się w Edenie.

Nie ma wątpliwości że sprawozdanie z Rodzaju opisuje węża jako literalne zwierzę, najsprytniejsze “ze wszystkich zwierząt polnych, które Pan Bóg uczynił” [Rodz.3:1]. To jest bardzo ważne- ponieważ wiele mitów na temat stworzenia zawiera jakiegoś węża, ale zawsze jako jednostkę będącą czymś więcej niż literalnym zwierzęciem. Mity prezentują węża jako postać smoka podobnego w opisie do Biblijnych cherubinów. Niektóre figurki cherubinów odkryte w Egipcie są w rzeczywistości skrzydlatymi kobrami [16]. Ale Rodzaju bardzo wyraźnie nakreśla różnicę pomiędzy wężem, a cherubinem. “Węże są reprezentowane w rożnych Starożytnych Bliskowschodnich mitach w demoniczny sposób” [17]. Sumeryjski bóg Ningishzida [co znaczy `Pan drzew`] był wyobrażany jako wąż [18]. Ale sprawozdanie z Rodzaju kładzie nacisk na to, że prawda jest inna, i że dla osoby wierzącej Biblii, wąż był żmiją, a nie bogiem, nie jakimś kosmicznym smokiem, ani też demonem, ale literalnym “zwierzęciem polnym” stworzonym przez Boga w taki sam sposób, w jaki inne zwierzęta były stworzone.

Epopeja Izraelska
Jest uznawane, że Kananejczycy i Egipcjanie lubili epickie poematy i opowieści, ta mówiąca o Gilgameszu i konflikcie pomiędzy Baalem, a Motem jest jednym z przykładów. Cassuto analizuje to w dużym zakresie i porównuje je do Pięcioksiąg. Zauważył wiele przykładów podobieństwa w słownictwie i frazeologii wyszczególniając je w Pięcioksiągu i pogańskich epopejach- np. ”on podniósł swoje oczy i zobaczył”, “on podniósł swój głos i powiedział”,
a potem [osoba X] przyszła [19]. Chodzi o to, że Mojżesz napisał Pięcioksiąg jako Izraelską epopeję- i Izraelska, natchniona przez Boga epopeja obala te pogańskie, szczególnie
w sytuacjach, gdy te opowiadają o konflikcie pomiędzy bogami, albo postaciami szatana`

Odnośniki
(1) Więcej na ten temat w P.D. Hanson, "Rebellion in Heaven: Azazel and Euhemeristic Heroes", Journal of Biblical Literature Vol. 96 (1977) s. 195-233.
(2) Martin Buber, Moses (Oxford: Phaidon Press, 1947) s. 17.
(3) Martin Buber, Moses (Oxford: Phaidon Press, 1947) s. 34.
(4) Umberto Cassuto, Biblical And Oriental Studies (Jerusalem: Magnes Press, 1973) Vol. 1 ss. 21-28.
(5) Joseph Campbell, The Masks Of God: Vol. 3, Occidental Mythology (New York: Viking Arkana, 1991) s. 103.
(6) Umberto Cassuto, A Commentary On The Book Of Genesis (Jerusalem: Magnes Press, 1992) Vol. 2 p. 136.
(7) W Bible Lives Rozdzial 11.
(8) Umberto Cassuto, A Commentary On The Book Of Genesis (Jerusalem: Magnes Press, 1992) Vol. 2 s. 227.
(9) Umberto Cassuto, A Commentary On The Book Of Exodus (Jerusalem: Magnes, 1997) s. 244.
(10) Gordon J. Wenham, Word Biblical Commentary Genesis 1-15, (Waco TX: Word Books) Vol. 1 s. 49.
(11) Umberto Cassuto, A Commentary On The Book Of Genesis (Jerusalem: Magnes Press, 1992) Vol. 2 s. 24.
(12) Roland De Vaux, Studies In Old Testament Sacrifice (Cardiff: University of Wales Press, 1961) s. 7.
(13) R.E. Clements, Exodus (Cambridge: C.U.P., 1972) s. 133.
(14) Clements, ibid., s. 152.
(15) Umberto Cassuto, Biblical And Oriental Studies (Jerusalem: Magnes Press, 1975) Vol. 2 s. 104.
(16) Bernard F. Batto, Slaying the Dragon, Mythmaking in the Biblical Tradition (Louisville, Kentucky: Westminster / John Knox Press, 1992) s. 60.
(17) J. R. Porter, The Illustrated Guide to the Bible (Oxford: Oxford University Press, 1998) s. 29.
(18) John H. Walton, Victor H. Matthews & Mark W. Chavalas, The IVP Bible Background Commentary To The Old Testament (Downers Gove, Illinois: InterVarsity Press, 2000) s. 32.
(19) Umberto Cassuto, 'The Israelite Epic', przedrukowane w jego Biblical And Oriental Studies (Jerusalem: Magnes Press, 1975) Vol. 2 ss. 69-109.