Prawdziwe Diabeł Biblijna Wyjaśnienie. Tlumaczenie: Waclaw Cwiecek

Kompletna książka jak PDF

Rozdzial 1: Historia Doktryny
1-1 Historia Diabla I Szatana W Starotestamentowych Czasach
1-1-1 Izrael w Niewoli: Babilonskie I Perskie Wplywy
1-1-2 Grecki Wplyw
1-2 Diabel po Nowym Testamencie
1-2-1 Szatan wedlug Jystyna Meczennika
1-2-2 Szatan wedlug Ireneusza i Tertuliana
1-2-3 Szatan wedlug Clemensa i Orygena
1-2-4 Szatan wedlug Lactanjusza i Anastazjusza
1-2-5 Szatan wedlug Augustyna
1-3 Szatan w Sredniowieczu
1-4 Szatan od Czasow Reformacji
1-4-1 Szatan w Raju Utraconym
1-5 Protestanci: Opor Popularnej Ideii Diabla
1-6 Diabel I Szatan we wspolczesnym mysleniu

Rozdzial 2: Niektore Podstawowe Nauki Biblijne
2-1 Aniolowie
2-2 Pochodzenie Grzechu i Zla
Dygresja 2: Rzymianie oraz madrosc Solomona
Dygresja 3: Kontekst Rodzaju 1-3
2-3 Szatan i Diabel
2-4 Zydowski Szatan
2-5 Pieklo
Dygresja 4 "Duchy w wiezieniu"

Rozdzial 3: Praktyczne Powiazania
3-1 Niektore Praktyczne Powiazania
3-1-1 "Byc duchowego usposobienia": Sedno Chrzescijanstwa
3-2 Diabel i Szatan: Trudne Pytania

Rozdzial 4: Demony
4-1 Diabel, Szatan i Demony
4-2 Demony i Balwany
4-3 Demony i Choroby
4-4 Jezyk Tamtych Dni
Dygresja 5 Bog Adoptuje Ludzka Perspektywe
4-6 Demony: Dlaczego Jezus Nie Skorygowal Ludzi?
4-7 Psychologia Wiary w Demony
4-8 Demony: Podsumowanie

Rozdzial 5: Niektore Przekrecone Wersety
Rozdzial 5 Studium Niektorych Biblijnych Wersetow Ktore Wspominaja Diabla i Szatana
5-2 Waz w Edenie
5-3 Synowie Bozy i Corki Ludzkie
5-4 Szatan w Hioba
5-4-1 Satan w Hioba: Wspolwierny?
5-4-2 Szatan w Hioba: Aniol-Szatan?
5-4-3 Obalenie Mitu 'Szatana' w Hioba
5-5 Lucyfer Krol Babilonu
5-6 Nanaszczony Cherubin
5-7 Szatan w Zachariasza 3
5-8 Kuszenie Jezusa
5-8-1 Jezus Na Pustyni: Studium Jezykowe Oraz Natura Pokus
5-8-2 Kuszenie Na Pustyni: Spojrzenie W Myslenie Jezusa
5-9 Nieczyste Duchy
5-10 Diabel I Jego Aniolowie
5-11 Szatan Zabiera Slowo
5-12 Szatan Jak Blyskawica
5-13 Szatan Wstepuje w Judasza
5-14 Piotr I Szatan
5-15 Wasz Ojciec Diabel
5-16 Przesladowanie Przez Diabla
5-17 Dziecko Diabla
5-18 Moc Szatana
5-19 Wydanie Szatanowi
5-20 Bog /Ksiaze Tego Swiata
5-21 Aniol Swiatlosci
5-22 Wyslannik Szatana
5-23 Ksiaze Nadziemski
5-24 Dawac przystep Diablu
5-25 Zasadzki Diabelskie
5-26 Sieci Diabelskie
5-27 Poszli za Szatanem
5-28 Przeciwstaw Sie Diablu
5-29 Lancuchy Ciemnosci
5-30 Cialo Mojzesza
5-31 Synagoga Szatana
5-32 Michal i Wielki Smok
5-33 Diabel i Szatan Zwiazani
Dygresja 6: "Czlowiek Bezprawia " (2 Tes. 2)

Rozdzial 6: Troche Koncowych wnioskow
6-1 Prawdziwy Diabel: Koncowe Wnioski
Legion i Gadarenskie Swinie

5-32 Michała i Wielki Smok
Objawienie 12, 7-9 : "I nastąpiła walka na niebie: Michał i jego aniołowie mieli walczyć ze Smokiem, a do walki wystąpił Smok i jego aniołowie, ale nie przemógł, i już się miejsce dla nich w niebie nie znalazło. I został strącony wielki Smok, Wąż starodawny, który się zwie diabeł i szatan, zwodzący całą zamieszkałą ziemię, został strącony na ziemię, a z nim strąceni zostali jego aniołowie. "

Popularna Interpretacja
Jest to jeden z najbardziej popularnych fragmentów użytych na potwierdzenie buntu w niebie wśród aniołów, w rezultacie czego Diabeł i jego aniołowie zostali zrzuceni na ziemię, wtedy w postaci węża, zaczęli tworzyć kłopoty i grzech na ziemi.

Komentarze
1. Wszystko czego nauczyliśmy się do tej pory w tym badaniu musi być wniesione do tego fragmentu. Widzieliśmy, że aniołowie nie mogą grzeszyć i że nie może być buntu w niebie. Tak więc ten fragment - który jest jedyny w swoim rodzaju - powinien być interpretowany w sposób, który nie angażuje aniołów w grzeszenie lub w sposób, że istnieją grzeszni aniołowie, którzy sprawiają, że ludzie grzeszą na ziemi, widząc, że grzech pochodzi z wewnątrz, nie z zewnątrz nas (Mk 7, 20-23) .

2. Wąż jest wyrzucony z nieba, co oznacza, że istniał tam pierwotnie. Ale literalny wąż w Edenie został stworzony przez Boga z prochu ziemi (Rdz 1 , 24-25). Nie ma sugestii w Biblii, że diabeł zstąpił z nieba i wstąpił w węża. Język "zrzucony" i "wyrzucony" nie wymaga literalnego ruchu w dół- Babilon został "zrzucony" w Obj. 18:21. W podstawach Starego Testamentu  "wyrzucony " odnosi się do narodów / bestii będących wyrzuconymi z obecności Boga w ziemi Izraela. W Obj. 12 mamy kolejną kobietę na pustyni, który wchodzi do Królestwa [por. Ziemi] kiedy bestia zostaje  wyrzucona. W Dan. 7:9 trony Bestii / królestw są "zrzucone" przed ustanowieniem Królestwa na ziemi, tak jak bestia została zrzucona przed ustanowieniem Królestwa w Obj. 12. Idea bycia wyrzuconym z Nieba była i jest powszechna w językach semickich, a nawet w szerszej kulturze traci na mocy, zatem Cicero komentuje o Marku Anthony'm : "Możesz wyrzucić swoich kolegów w dół z nieba".

3. Zauważ, że nie ma tu odniesienia do grzesznych aniołów lub bunt przeciwko Bogu, tylko do wojny w niebie.

4. Po dramacie w wers. 7-9, wers. 10 mówi, że był tam "donośny głos mówiący w niebie: Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca, bo oskarżyciel braci naszych został strącony, ten, co dniem i nocą oskarża ich przed Bogiem naszym". Jeśli wers. 7-9 następuje na początku świata, przed czasami Adama i Ewy, jak można powiedzieć, że po upadku szatana przyszło zbawienie i Królestwo Boże? Po grzechu Adama ludzkość rozpoczęła swoją smutną historię w niewoli grzechu i niepowodzeniach – stan, który trudno jest opisać jako "zbawienie" i królestwo Boże. Występuje radość, że diabeł - oskarżyciel – został strącony na ziemię. Dlaczego jest tam radość skoro jego strącenie na ziemię było początkiem grzechu i katastrofy dla człowieka? Jeśli upadek z nieba na ziemię rozumiemy w przenośni, a nie dosłownie, jako reprezentujący upadek autorytetu (Iz. 14:12; Jer. 51:53; Treny 2:1; Mat. 11:23) o wiele więcej sensu może to wszystko mieć. Jeśli to wszystko wydarzyło się przed czasem Adama lub przynajmniej przed upadkiem człowieka, w jaki sposób diabeł zostały oskarżycielem "naszych braci" wiedząc, że oni nie istnieją?

5 . Nie ma nic, co wskazuje, że to wszystko wydarzyło się w ogrodzie Eden. Istotny punkt jest wymieniony w Objawieniu 1:1 i 4:1 – że Objawienie jest proroctwem „rzeczy, które się w rychle dziać mają". Nie jest więc opis tego, co się stało w Edenie, ale proroctwo rzeczy, które mają się zdarzyć w pewnym momencie po pierwszym wieku, kiedy Objawienie zostało dane od Jezusa.  Każdy, kto jest prawdziwie pokorny słowu zobaczy, że sam ten argument wyklucza wszelkie próby odniesienia objawienie 12 do ogrodu Eden. Pytanie, na które również trzeba odpowiedzieć brzmi: dlaczego tożsamość diabła i informacja o tym, co się stało w Edenie zostały zarezerwowane na koniec Biblii przed objawieniem.

6 . "Wielki smok ... stary wąż" (Obj. 12:9). Smok miał "siedem głów i dziesięć rogów" (w. 3) , więc to nie było dosłownie wąż. Nazywanie go "wężem starodawnym" pokazuje , że ma cechy tego węża z Edenu, w tym sensie, że jest zwodzicielem, takim jakim był wąż. Tak więc diabeł nie jest dosłownie wężem. Jeśli tak jest, to smok jest wężem. Ale smok jest władzą polityczną, przejawiającą grzech (szatan). Faraon jest porównywany do wielkiego smoka (Ez 32:2), ale nie możemy rozumieć, że w związku z tym był dosłownym smokiem. Podobnie z "żądłem śmierci jest grzech" (1 Kor . 15:56), ale to nie znaczy, że śmierć jest dosłowne wężem. Posiada ona cechy węża, przez to że ma związek z grzechem.

7. Diabeł został zrzucony na ziemię i był bardzo agresywny "bo wie, że czasu ma niewiele" (w. 12). Jeśli diabeł zrzucony został w Edenie, miał okazję dręczyć człowieka w całej swej długiej historii – którą trudni nazwać "krótki czas", w którym sieje spustoszenie.

8. Jak szatan mógł zwodzić "cały świat" (w. 9) zanim został wyrzucony z nieba, wiedząc, że nie było nikogo na świecie przed Adamem?

9. Werset 4 mówi, że smok zmiótł ogonem trzecią część gwiazd nieba na ziemię.  Jeśli odczytywać to dosłownie - i Objawienie 12 należy odczytywane dosłownie wspiera Popularną interpretację - sam rozmiar smoka jest ogromny - trzecia część całego wszechświata (lub układu słonecznego przynajmniej) może się zmieścić tylko na samym ogonie. Nie ma sposobu, aby planeta Ziemia była wystarczająco duża, aby zmieścić takie ogromne stworzenia rozwalone nad nią. Większość gwiazd układu słonecznego jest większa niż nasza Ziemia - jak to możliwe, że trzecia część z nich może być zrzucona na Ziemię? I pamiętaj, że to wszystko się stało lub stanie po pierwszym wieku naszej ery, kiedy to proroctwo zostało dane.

10. Ze względu na to oraz na wiele innych rzeczy w Objawieniu 12 (i w całym proroctwie), które są po prostu niezdolne do dosłownego, literalnego wypełnienia, nie jest zaskakujące, że mówi się przede wszystkim (Obj. 1:1), że jest to wiadomość, która została oznakowana – tzn. oznaczona – umieszczona w formie znaków lub symboli. Jakby to podkreślić w kontekście Objawienia 12, Objawienie 12:1 opisuje kolejne działania jako "wielki znak" (AV margines).

11. W czytaniu o tym, co robi diabeł robi, kiedy jest na ziemi, nie ma żadnej informacji, że skłania ludzi do grzechu, co więcej, w rzeczywistości wersety 12-16 pokazują, że diabłu nie powiodło się w jego próbach, aby spowodować problemy na ziemi, gdy tam przybył. Jest to sprzeczne z popularną interpretacją.

12. Jednym z kluczowych pytań w zrozumieniu czy fragment ten wspiera ideę dosłownej wojny w niebie jest to czy "niebo" jest tutaj dosłowne czy symboliczne. Wyjaśniliśmy wcześniej, że "niebo" może odnosić się do symbolicznego miejsca autorytetu (patrz "proponowane wyjaśnienie" nr 7 z Ef. 6:11-13). Objawienie Jana jest taką symboliczną księgą, spodziewamy się, że tak jest i w tym przypadku.

13. W swoim zapale aby pokazać, że Objawienie 12:7-9 odnosi się do upadłych aniołów na początku świata, apologeci osobistego szatana raczej przeoczyli kontekst tego fragmentu. Kobieta w Niebie, w agonii porodu, pod jej nogami księżyc, stoi przed smokiem, którego ogon zrzuca trzecia część gwiazd nieba na ziemię (Obj. 12:4). Ona rodzi, a dziecko "zostało porwane do Boga i do jego tronu." (Obj. 12:5). Wyraźnie widać, że "niebo", gdzie wszystko to się dzieje, nie jest "niebem", gdzie mieszka Bóg i gdzie jest Jego tron. Następnie czytamy o walce "w niebie" o władzę, a Smok i jego aniołowie są "wyrzuceni" (Obj. 12:9). Smok zrzuca jedną trzecią część gwiazd nieba na ziemię - to są ci aniołowie? Jeśli tak, to jak to się stało, że to smok, a nie Bóg zrzuca je na ziemię? To jest zupełnie odwrotny scenariusz namalowany w Raju utraconym. Jak literalne czytanie tego fragmentu może poradzić sobie z dwoma epizodami Aniołów strąconych na ziemię? Przynajmniej, ostrożność w myślach oraz przedstawianiu jest tym czego wyraźnie brakuje w ortodoksyjnym odczytywaniu tego fragmentu. Kobieta, która nigdy nie została odnotowana jako opuszczająca "niebo", ucieka "na pustynię " (Obj. 12:6). Po tym jak smok zostaje zrzucony na ziemię zaczyna prześladować kobietę przez wypuszczenie na nią z gardzieli ogromnej ilości wody (Obj. 12:13). Ziemia otwiera się i połyka wodę (Obj. 12:16) – mimo, że kobieta ta nigdy nie jest odnoszona jako tracąca status "w niebie". Wszystko to jest wystarczającym powodem, aby nie interpretować "nieba" i " ziemi" w tym fragmencie w jakikolwiek dosłowny sposób. Pojawienie się kobiety i smoka "na niebie" jest opisane jako semeion, "znak" , coś, co musi być zinterpretowane, aniżeli brane za dosłowną rzeczywistość (Obj. 12:1,3) .

14 . Kiedy czytamy, że diabeł - smok "zwodzi" ludzi, to jest to określone dokładniej w Obj. 19:20 jako odnoszące się do zwodzenia ludzi w dniach ostatnich przez fałszywe cuda dokonane w połączeniu z "fałszywym prorokiem". Tak więc podstęp nie należy rozumieć jako ogólne podżeganie ludzkości do grzechu w ich sercach – zwiedzenie jest określone jako występujące tylko w dniach ostatnich, tuż przed ustanowieniem Królestwa Bożego.

15 . Greckie słowo ballo tłumaczone jako „zrzucony" nie musi oznaczać zrzucenia czegoś w dół - grecki posiada słowa dla tej określonej idei i to jest znaczące, że nie są one tutaj wykorzystywane. Oto kilka przykładów wykorzystania słowa Ballo, które pokazują, że to naprawdę oznacza wydalić lub zmienić miejsce:

- Wiatr "powstał" (Dz 27:14); tłum „rzucał" piaskiem w powietrze (Dz 22:23); miecz jest
"schowany (ang. put up)” do pochwy (J 18:11) implikuje słowo, które może oznaczać rzucać (ang. throw up), tak jak rzucać (ang. throw down).

- Ludzie "rzucali" kamieniami (J 8:7,59), "uderzanie" innego człowieka w twarz (Mk 14:65),
"umieścić" palce w uchu (Mk 7:33), ludzie "leżący" na łóżku (Mt 8:6,14; 9:2, Mk 7:30) - ruch poziomy .

- „Wkładać" wędzidła w usta koni (Jakuba 3:3 ) - nie ma tam pionowego ruchu. Tomasz „włożył" rękę w bok Pana (J 20:27) .

- Wierzący zostali "wrzuceni" do więzienia (Dz 16:24,37; Obj. 2:10) – nie ma tutaj idei pionowego ruchu. Podobnie miłość "wyrzuca" bojaźń (1 J. 4:18) .

- Smok wyrzuca wodę ze swoich ust (Obj. 12:15,16), poziomo po ziemi. Słowo użyte tutaj ewidentnie nie oznacza zrzucenia w dół z wysokości - i to samo słowo jest użyte w tym kontekście, że diabeł został „zrzucony" czyli wyrzucony z Nieba.

- Mężczyźni "rzucali proch” na swoje głowy (Obj. 18:19) .

16. Język "wojny" jest z pewnością metaforą, a nie dosłownym opisem. Co zaczyna się jako dosłowna bitwa kończy jako język prawny, jako metafora zmieniająca się w sąd, z oskarżycielami, sędzią i przypadek szatana zostaje odrzucony. Jeśli język prawny nie jest brany dosłownie, dlaczego język "wojny"  ma być dosłowny?

Problem chronologiczny
Kobieta z wers. 1 jest "obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec
z gwiazd dwunastu". Te ciała niebieskie, jak i kobieta, pozornie zawieszone w niebie, nie mogą być dosłowne. Nie może być ona dosłownie obleczona w słońce, lub gwiazdy tak wielkie jak ziemia nad jej literalną głową.

Kolejny znak pojawia się w niebie w wersecie 3 - czerwony smok. To jest powszechnie traktowane jako dosłowne niebo, ale dlaczego miałoby być, skoro to samo niebo jest dalej w wers. 1 i to jest wyraźnie symboliczne? Werset 4 przedstawia smoka zrzucającego trzecią część gwiazd nieba na ziemię. Widzieliśmy, że z powodu wielkości gwiazd i ziemi to nie może odnosić się do dosłownych gwiazd czy nieba. Królestwo Boże zostanie ustanowione na ziemi ( Dan. 2:44 ; Mat. 5:5), co nie będzie możliwe, jeśli ziemia jest zniszczona (lub jeśli będzie) przez wielkie gwiazdy spadające na nią.

Następnie kobieta w "niebie" wydaje na świat dziecko, które zostaje „porwane do Boga i do Jego tronu" (wers. 5). Tron Boga jest w niebie. Jeśli kobieta była już w niebie, dlaczego jej dziecko musi być "porwane" do nieba? Musiała być ona symbolem czegoś na ziemi, aczkolwiek w przenośni w "niebie". Potem ucieka "na pustynię" (w. 6). Jeśli była w dosłownym niebie, oznacza to, że pustynia istnieje w niebie. To o wiele bardziej pasuje do niej aby była w symbolicznym niebiańskim miejscu, a następnie uciekła do dosłownej lub symbolicznej pustyni na ziemi.

Gdy przejdziemy do wers. 7 - "była wojna w niebie". Wszystkie pozostałe odniesienia do "nieba" w Objawieniu 12 musiały być symboliczne, dlatego jedynie logiczne wydaje się to, że wojna była w symbolicznym niebie. To jest identyczne z tym, jak nie może być buntu czy grzechu  w dosłownym niebie (Mat. 6:10; Ps 5:. 4-5; Hab. 1:13.).Powszechnie uważa się, że źli aniołowie są zamknięci w piekle, ale tutaj są w niebie. Nie są to zatem literalne anioły.

I czasami zadaję tym, którzy wierzą w ortodoksyjną ideę diabła, następujące pytanie: "Czy możesz dać mi krótką biblijną historię diabła, w zależności od interpretacji fragmentów Biblii? Odpowiedzi są bardzo sprzeczne. Według "ortodoksyjnego" rozumowania, odpowiedź brzmi coś w tym rodzaju:
a) Diabeł był aniołem w niebie, który został zrzucony do ogrodu Eden. Został zrzucony na ziemię w Rdz 1 .
b) On prawdopodobnie przyszedł na ziemię i ożenił się w Rdz 6 .
c) Za czasów Hioba powiedział, że miał dostęp zarówno do nieba i ziemi .
d) Za czasów Iz. 14 został wyrzucony z nieba na ziemię.
e) W Zach . 3 jest znowu w niebie.
f) Jest na ziemi w Mt. 4.
g) Jest "wyrzucony" z chwilą śmierci Jezusa, zgodnie z popularnym poglądem "książę tego świata" jest  w tym czasie "wyrzucony".
h) Istnieje proroctwo dotyczące „zrzucenia” diabła w Obj. 12 .
i) Diabeł jest "związany" w Obj. 20, ale on i jego aniołowie zostali związani w Księdze Rodzaju, według powszechnej opinii z Judy wers. 6. Jeśli był związany "wiecznymi łańcuchami” to dlaczego jest on ponownie związany w Obj. 20 ?
Od tego momentu powinno być oczywiste, że popularny pogląd na temat tego, że diabeł został wyrzucony z nieba za grzeszenie nie może być prawdą, wiedząc, że jest on opisany jako wciąż będący w niebie, a po każdym wystąpieniu jest "wyrzucany". Ważne jest, aby zrozumieć zarówno niebo, jak i diabła w sensie symbolicznym.

"Ten stary wąż "
"Ten stary wąż " (Obj. 12:9) jest często błędnie odczytywany, że oryginalny wąż w ogrodzie Eden jest teraz smokiem na niebie. Ale w ostrożnej myśli i biblijnej ekspozycji brakuje takiego widoku. Ortodoksyjne rozumiem jest takie, że Szatan zgrzeszył w niebie i został rzucony na ziemię, gdzie kusił Ewę w postaci węża. Ale Obj. 12:9 jest proroctwem dotyczącym przyszłości, tuż przed powrotem Chrystusa na ziemię, mówiąc, że będzie tam konflikt "w niebie" - rozumiemy to jako język symboliczny. Interpretacja ortodoksyjna zadaje przemoc oczywistej chronologii i jest oczywiście oportunistyczna chwytając frazy biblijne bez zwracania uwagi na ich kontekst oraz łączy je razem, aby uzasadnić chrześcijańskie przyjęcie popularnych żydowskich i pogańskich mitów na temat diabła. Na marginesie należy zauważyć jak Rdz 3:15 prorokuje, że Bóg spowoduje nieprzyjaźń między wężem, a niewiastą. To nie jest to, co chcielibyśmy usłyszeć chyba, że rzeczywiście mówiło o preegzystencji Chrystusa i szatana. Zgodnie z ortodoksyjnym zrozumieniem, do nieprzyjaźni między nimi doszło w Niebie, zanim szatan podobno został zrzucony na ziemię. Zwróć uwagę także, że zgodnie z zapisem biblijnym w Rdz 3:15 to Bóg jest tym, który stworzył tę  nieprzyjaźń, natomiast powszechne stanowisko zakłada, że to nienawiść szatana do Boga była tą pierwotną wrogością. Czytamy, że w wyniku ostatecznej walki w Niebie dla smoka/węża "miejsce" nie „znaleziono" (Obj. 12:8). Ten sam termin znajduje się w Obj. 20:11, gdzie czytamy, że dla "nieba i ziemi" nie znaleziono miejsca w niebie w wyniku końcowego Trybunału Chrystusowego. Oczywiście "Niebo i ziemia" są symboliczne - użyte tutaj, jak to często bywa w Biblii, aby odnieść je do systemu rzeczy. Zauważ, jak diabeł / smok / wąż są zatem równolegle z "niebem i ziemią" . Ten światowy system rzeczy w dniach ostatnich, moc smoka / węża, nie będzie już więcej istnieć po ostatecznym Trybunale Chrystusa. Widzimy całą tą zapowiedź w sposobie w jaki odrzucony Ezaw przyszedł przed swojego ojcem Izaaka, typ odrzucenia za nikczemność przy sądzie ostatnim i "nie znaleziony dla niego żadnego miejsce", pomimo jego łez i zgrzytania zębami (Hebr. 12:17). Odrzucone osoby na sądzie ostatecznym „nie będą mogły” wejść wtedy do Królestwa Bożego (Łuk 13:24) - i to samo greckie słowo użyte jest w Obj. 12:8, by opisać jak wąż / Diabelski  system ludzki nie będzie mógł "panować". Obj. 12 jest wyraźnie odniesione do dni ostatnich, kiedy Chrystus powróci na ziemię by sądzić. Wąż "nie panuje" i "nie znajduje miejsca" z Bogiem w "Niebie" odnosi się [w świetle tych samych zasadach stosowanych w innych fragmentach Biblii] do tego, co się stanie na sądzie ostatecznym przy powtórnym przyjściu Chrystusa, a zatem nie opisuje niektórych przeszłych wydarzeń w Edenie. Warto również zauważyć, że wąż/Diabeł jest "zrzucony" z nieba, aby uczynić "biada" dla
”mieszkańców ziemi i morza" (Obj. 12:12). To brzmi prawie jak ortodoksyjny szatan z Raju Utraconego zrzucony na ziemię, aby sprawiać kłopoty tylko Adamowi i Ewie. Ludzie, którzy zamieszkują "morze", a nie na ziemi z pewnością oznacza, że mamy rozumieć to wszystko dosłownie. I to jest "wąż", który został zrzucony z nieba na ziemię/morze. Ortodoksyjne zapatrywanie utrzymuje, że szatan został zrzucony i stał się wężem tu na ziemi, a nie że był wężem "w niebie" jak to wymaga Obj. 12. W każdym razie w Obj. 12 kobieta jest prześladowana przez węża, a nie oczarowywana i kuszona przez niego, ucieka od niego uciekając na „pustynię", co skutkuje tym, że wąż jest na nią wściekły (Obj. 12:13 -17). Żadne z tych Biblijnych zeznań nie pasuje do konwencjonalnej interpretacji tego fragmentu – one bezpośrednio przeczą temu.

"Wąż starodawny" może być odniesieniem do cech węża, którego spotykamy w Księdze Rodzaju. Incydent wąż-Ewa rozegrał się w historii i nadal się to dzieje w taki sposób, że dzieci kobiety [lud Boży] jest kuszony i zagrożony przez moce grzechu oraz grzesznych organizacji. Tak więc Paweł mógł powiedzieć, że w ten sam sposób, jak wąż skusił Ewę, tak żydowscy fałszywi nauczyciele w Kościele pierwotnym byli kusicielami prawdziwej oblubienicy Chrystusa (2 Kor. 11:3). Wydarzyło się to również w prześladowaniu prawdziwych chrześcijan przez Imperium Rzymskie, do którego wstępnie odnosi się Obj. 12; tak było w całej historii; i tak będzie w czasie ucisku końcowego przed powtórnym przyjściem Chrystusa. Moje konkretne propozycje co do spełnienia Obj. 12 w ostatnich dniach ucisku można znaleźć w rozdziale 12-7.

Greckie archaios przetłumaczone na "stary" w Obj. 12:9 i Obj. 20:2, może być dość łatwo błędnie zinterpretowane jako „archaiczny/bardzo stary" wąż. Jednak archaios jest formą greckiego rdzenia arche - moc smoka z Obj. 12 to arche-wąż, wąż archetypowy. Nie musi oznaczać to, że wąż jest bardzo stary. Wąż, który skusił Ewę cierpiał od przekleństwa, które przeszło na wszystkie inne "zwierzęta polne" (Rdz 3:1) i umarł. Widzimy, że dzisiejsze węże jedzą kurz, pełzają na brzuchach, żyją i umierają jak każde inne stworzenia. Arche wąż nie oznacza więc "bardzo, bardzo starego węża, zwierzę, które skusiło Ewę, które nadal żyje". Słowo arche spotykamy również gdzie indziej w kontekście znaczeniowym "archetypu" aniżeli w znaczeniu, że „istnieje od samego początku historii biblijnej": "zasady (Gk. Arche) Chrystusa" (List do Hebrajczyków 6:1); "pierwszych (Gk. Arche) zasad nauki Bożej" (Hbr 5:12), i dość powszechnie słowo arche jest po prostu przetłumaczone jako "sędziowie"," władcy","księstwa"- zwierzchności, arcy-zasady oraz fundament społeczeństwa (Łk 12:11, 20:20; Rz 8:38; 1 Kor 15:24; Ef 1:21, 3:10; 6:12; Kol. 1:16; 2:10,15; Tt 3:1). Zgodnie z tym zrozumieniem myślę, że możemy naprawdę parafrazować Obj. 12:9 jako: "wielkiego smoka, klasycznego, typowego węża, myślącego i zachowującego się jak wąż w Edenie, rozgrywającego ponownie klasyczną rolę, poganin / rzymski diabeł i żydowski Szatan, system zła będący antagonistyczny w stosunku do prawdziwego ludu Bożego" .

Austin Farrar wymyślił termin "odrodzenie obrazów” (1), aby opisać to, co dzieje się w Objawieniu. Obrazy ze Starego Testamentu są pobierane i dają nam nowy obraz, i to jest to, co się stało z obrazami węża. To nie jest odniesienie do tego samego węża jaki był w Edenie - ale odrodzenia tego obrazu.  G.B. Caird skomentował dość powszechny błąd w interpretacji Obj. 12: "późniejsza tradycja chrześcijańska, przez błędne przekonanie o swej konkretności, potraktowała to jako przed-kosmiczne wydarzenie... zupełnie nie uznając, że obraz Jana miał ziemskie odniesienie" (2). To co mówi nam Caird, zwartym językiem teologicznym, to to, że lud chrześcijański interpretuje  dosłownie odniesienie do węża, przypuszczając, że Obj. 12 mówi o czymś, co zdarzyło się przed stworzeniem, gdy tak naprawdę odnosi się ono do spraw dziejących się na ziemi za pokolenia Jana.

Zwiedzenie Diabła (Obj. 12:9 )
Moc smoka jest związana z „fałszywym prorokiem" oraz z czynieniem fałszywych cudów (Obj. 13:14 ; 19:20) - to jest podstawa, na której smok / Szatan / wróg ludu Bożego "zwodzi" świat ( Obj. 12:9). Istnieje wiele połączeń między proroctwem Oliwnym Pana i proroctwem w Księdze Objawienia. Prawie każdy komentarz na temat objawienia uwypukla je, wymieniłem wiele z nich w rozdziale 12 - Dni Ostatnie. Pan Jezus wielokrotnie ostrzegał swoich naśladowców, aby nie dali się „zwieść” - używając tego samego greckiego słowa jak w Obj. 12:9 odnośnie smoka / Diabła „zwodzącego” niewierzących. Ostrzega on jednak raz po raz, że źródło tego oszustwa będzie pochodziło od "ludzi... fałszywych nauczycieli ... fałszywych mesjaszy ... fałszywych proroków" czyniących fałszywe cuda (Mt 24:4,5,11,24). Jezus nie mówi nic o jakimś upadłym aniele - "Szatanie" stojącym za tymi ludźmi. Po prostu ostrzega On swoich naśladowców, aby wystrzegali się ludzkich oszustw - i Obj. 12 wypełnia ten obraz przez swoiste zobrazowanie tych ludzi jako części ogromnego systemu ludzkiego o nazwie Szatan, przeciwnik, który miałby wszystkie cechy węża z Edenu, jakie wrogowie ludu Bożego zawsze posiadali. Ten system opozycji, w kontekście pierwszego wieku , był zarówno żydowski, jak i rzymski, stąd smok nazywany jest zarówno "diabłem i szatanem" w Obj. 12:9 -  diabolos był greckim termin hebrajskiego szatana. Są one praktycznie wymienne - ale oba terminy występują tutaj, chcę pokazać, że opozycja do chrześcijaństwa  pochodziła z obydwu źródeł, zarówno żydowskich i pogańskich. Od czasu do czasu pisarze Nowego Testamentu ostrzegali chrześcijan przed obydwoma, Żydami i Poganami, ludźmi [nie demonami, duchami, upadłymi aniołami, Szatanem, itp. - ale ludźmi], którzy "starają się zwieść" (1 J 2:26; 3:7; Jak. 1:16) . "Nie łudźcie się" jest hasłem Pawła (1 Kor 6:9; 15:33 Gal 6:7). To jest świat, który jest oszukiwany przez złych ludzi (1 Tm 3:13; Tyt. 3:3;. 1 Piotra 2:25) - tak jak Obj. 12:9 mówi, że system smok / Szatan zwodzi "cały świat". Stąd system ten składa się z nikczemnych ludzi. W tych wszystkich fragmentach pojawia się to samo greckie słowo, które jest przetłumaczone w Obj. 12:9 jako "zwodzić". Ponownie musimy zadać pytanie, dlaczego Jezus, Paweł, Piotr, Jakub i Jan nie piszą do swoich nawróconych, że to tak naprawdę był szatan, który kusił ich i prawdopodobnie zwodził? Dlaczego wielokrotnie podkreślają, że to ludzie i serce człowieka (Hebr. 3:10; 1 J 1:8), które jest zwodnicze? Dlaczego musimy czekać, aż do ostatniej księgi Biblii, aby nam powiedziano, że faktycznie to Szatan jest tym, który to wszystko robi?? W jaki sposób wiara w osobistego szatana ma tak kluczowe znaczenie dla wielu kościołów, podczas gdy pierwsi nawróceni chrześcijanie [przed otrzymaniem objawienia Jana] nie byli uczeni o żadnych aniołach spadających z nieba oraz odpowiedzialnych za pokusy? Czy była dla nich jedna Ewangelia, ale już inna dla kościoła XXI wieku?

Wąż w Bożej obecności (Obj. 12:10 )
"Oskarżanie" ludu Bożego "przed Bogiem" przez węża / diabła, nie oznacza, że musi on być dosłownie w niebie (Obj. 12:10). Ten sam termin znajduje się w J 5:45, gdzie Jezus mówi, że długo nieżyjący Mojżesz "oskarża" Żydów przed Bogiem. Nasze własne myśli oskarżają nas przed Bogiem (Rzym. 2:15). Wszystko to na pewno oznacza, że rzeczy dokonane na ziemi, dobre lub złe, nawet myśli i uczucia, są jakoś reprezentowane przed tronem Boga, być może przez reprezentujących aniołów, a Bóg [kontynuując ten wątek] "sądzi" zgłoszone zarzuty. Jednak aby tego dokonać nie wymaga się naszej literalnej obecności w niebie. Umysły pierwszego wieku, zwłaszcza żydowskiego pochodzenia, prawdopodobnie potrafiły połączyć to wszystko bez większego problemu; to właśnie europejski nacisk na dosłowność w semantyce doprowadził do wielu problemów w interpretacji wersetów, które dały do tego podstawę. Musimy w jakiś sposób porzucić naszą opieszałość i niezdecydowanie, aby przyjąć, że to zrozumienie [np. sądu przepełnionego dosłownymi książkami, tronem, oskarżycielami, świadkami] jest po prostu takie.

Sugerowane Wyjaśnienia
1. Próba wyłożenia w pełni tego rozdziału  jest poza zakresem naszych obecnych notatek. Pełne wyjaśnienie tych wersetów wymaga zrozumienia całej księgi Objawienia wraz z jej kontekstem.

2.Konflikt w symbolicznym niebie - tj. miejscu władzy – był więc między dwoma grupami mocy, każdym z ich zwolenników lub aniołów. Pamiętaj, że często identyfikujemy Diabła i szatana z rzymskim lub żydowskim systemem.

3. Ten diabeł-smok reprezentuje pewnego rodzaju władze polityczną przez to, że posiada "na jego głowach korony" (w. 3). Objawienie 17:9 -10 komentuje również o tym smoku: "Tu trzeba umysłu obdarzonego mądrością" - tzn. nie próbuj zrozumieć, że to zwierzę jest dosłowną istotą - "Siedem głów to jest siedem gór … i jest siedmiu króli". Jeden z królów jest „ma na krótko pozostać”- być może łączy się z diabłem-smokiem mającym "mało czasu" w Księdze Objawienia 12:12.

Objawienie 12: Dekonstrukcja Pogańskich Mitów
Wielu uczonych wykazało, że ten fragment jest pełen aluzji do współczesnych mitów pogańskich (3). Jest to zgodne z tym, co widzieliśmy w innych miejscach Pisma – gdzie nawiązuje się do pogańskich mitów w celu ich dekonstrukcji. Na pewno głównym punktem wszystkich aluzji tu w Obj. 12 jest zdanie: "Odwróć swoją uwagę od tych wszystkich mitów na temat tego co się rzekomo dzieje się w kosmosie. Zejdź na ziemię. Tu na ziemi będziesz prześladowany przez Rzym [lub innego przeciwnika]. Przygotuj się do tego w swoim  sercu. Prawdziwym wrogiem nie jest smok na niebie. To Rzym". Inni badacze wykazali, że Objawienie 12 i 13 zawiera wiele aluzji do współczesnego żydowskiego pisma - np. Obj. 12:9; 13:14 mówi, że Bestia / szatana "wiedzie na manowce tych, którzy mieszkają na ziemi" , cytując z Apokalipsy Abrahama i Henocha 54,6 o armii Azazela / szatana, którzy "prowadzą na manowce tych, którzy mieszkają na ziemia" . Chodzi o to , że pogański Rzym i żydowski "szatan" byli tymi, którzy prowadzili na manowce, oraz tymi, którzy zostaną ukarani w kataklizmie AD70; a w kontekście dni ostatnich, jest nim Szatan / bestia dni ostatnich, która prowadzi na manowce wielu i zostanie zniszczona przez drugie przyjście Chrystusa.

Przez 15 lat dr David Pitt Francis stosował wyjątkowy umysł próbując uporać się z Księgą Objawienia (4). Jego wniosek, spisany w rozdziale 9 jego książki, był taki, że Obj. 12 nie tylko nie uczy istnienia osobowego szatana, ale faktycznie jest parodią całej wiary w grzeszną osobę szatana istniejącą w Niebie. Jego podejście jest takie, że Objawienie 12 mocno nawiązuje  do pogańskich mitów o postaci Szatana istniejącego w niebie, i że cała idea tego rozdziału polega na ukazaniu, że przez zwycięstwo Pana Jezusa nad wszelkim złem nie jest możliwe utrzymanie tych pogańskich idei w żadnej formie. Idea postaci Szatana w Niebie została "zrzucona" dla prawdziwie wierzącego w Chrystusa: "Szatan był wyobrażany jako dominującym co najmniej jedną trzecią nieba w czasach przedchrześcijańskich. Babilońska, Zendowska oraz Teutońska myśl zakłada, że "Szatana" lub jego odpowiednik posiadają około jedną trzecią nieba. Odstępcza żydowska myśl (tak jak Henocha) również wyobrażała sobie, że trzecia część nieba jest w posiadaniu zbuntowanych aniołów. Wizja smoka zajmującego trzecią część nieba i nazwanego swoiście "diabłem i szatanem" przyjęła się na tym etapie, nie po to, by wskazać na pewien dosłowny fakt, ale aby podsumować utarte opinie na temat szatana, które istniały w pogańskiej myśli przed przyjściem Chrystusa, i który wkradły się nawet do judaizmu .. . było to przede wszystkim zadanie chrześcijaństwa, aby pokazać światu, że zło nie może mieć miejsca w niebie, że nie zajmuje miejsca w niebie, z wyjątkiem wyobraźni człowieka, i które to może być pokonane dzięki łasce Chrystusa oraz przez Słowo Jego świadectwa … Dalsze zrzucanie szatana z nieba stanowi potężny symbol tego, co stanie się z koncepcją ludzkiego zła w wyniku nauczania Chrystusa. Kobieta i smok nie mogą współistnieć w niebie ... Czy mógł istnieć dosłowny 'diabeł' albo nawet dosłowny 'smok', który zdemoralizował trzecią część aniołów w niebie i zrzucił ich na ziemię, jak w to żydowscy apokaliptyczni pisarze faktycznie wierzyli? Jeśli przyjmujemy to dosłowne stanowisko, nie tylko wpadamy w błąd tych książek, przeciwko którym Apokalipsa św. Jana została napisana, ale nie rozumiemy głównej wiadomości rozdziału, że od czasu kiedy pojawiło się chrześcijaństwo aby obalić koncepcję wyimaginowanym zła w niebie, żaden 'diabeł' nie istniał tam kiedykolwiek".. Idzie dalej sugerując, że " Szatan" w post- chrześcijańskiej religii [np. Islamie] zawsze był przedstawiany jako istota żyjąca pod ziemią, w rzekomym "piekle" , a nie w niebie. Tak czy siak czujemy się szczęśliwi z tego rodzaju 'uduchowionej' interpretacji Objawienia, aluzja z Objawienia 12 do materiału z Księgi Henocha o niebieskim buncie, wstąpieniu Henocha do Boga, itp. nie może być zakwestionowana. Sugeruję, że takie aluzje w rzeczy samej, jak sugeruje David Pitt Francis, są po to, aby zdekonstruować te błędne idee.

Objawienie 12: Wyrok na Rzym
Może być pomocne przyjęcie tej linii myślenia. Objawienie to opis wydarzeń na Ziemi z punktu widzenia tego, co dzieje się w niebie - zachęcający pierwszych chrześcijan do tego, że Bóg i Jego Syn oraz Jego aniołowie są w rzeczywistości głęboko świadomi trwającego kryzysu, a właściwie cały scenariusz odgrywa się samodzielnie przed sądem w Niebie. Wszystkie moce i osoby oraz organizacje na ziemi mają w niebie ich Anielskich przedstawicieli, te sytuacje są sądzone przez Boga przed Jego tronem- w rezultacie ci, którzy są po stronie Chrystusa, są tymi którzy są usprawiedliwieni. Język, którym Apokalipsa Jana realizuje to, jest strzałem w aluzję do ziemskiej rzeczywistości, często dokonując dekonstrukcji twierdzeń pogan. Rzym był świetną rzeczywistością świata pierwszego wieku; to był odpowiedni czas dla żydowskiego umysłu by rozumieć "węża" / liczbę przeciwnika jako odniesienie do Rzymu. Według Encyklopedii Żydowskiej "o wężu mówią jako o Harasha", Złym", w Gen. R. xx , Bek 8a ( porównanie Targ. Yer. Gen. III 13) i o Rzymie, jako złym królestwie, Malkut ha resha'ah (Gen. R. LXXVI)" (5).

Rzymskie monety przedstawiały rzymską boginię, thean romen, jako królową bogów i matkę zbawcy świata. Jan mówi, że ona twierdzi, że jest królową ziemi (Obj. 18:7) - i przedstawia ją jako  prostytutkę, która ma niebawem zostać zniszczona. Fakt, Apokalipsa nawiązuje w ten sposób do bogini Rzymu, co nie oznacza, że „ona" rzeczywiście istnieje w niebie.  I sposób w jaki Jan w Obj. 12 również nawiązuje do mitów o smokach i bestiach, nie oznacza, że istnieje którykolwiek z nich. Materiał w Obj. 12 ma kilka zwrotów akcji, dzięki którym obala legendy, zatem cesarz rzymski nie jest tym, który zabija smoka, jest to zwycięstwo Chrystusa na krzyżu, przez Jego krew, która jest prawdziwym środkiem zwycięstwa przeciwko wszystkim opozycją na ziemi. Wymownym paradoksem jest to, że ucieczka prześladowanego dziecka jest przez śmierć, przez krew, a nie przez jakieś heroiczne zwycięstwo w bitwie. Kiedy Jeremiasz porównywał Babilon do smoka połykającego całą Jerozolimę, ani przez chwilę nie pomyśleliśmy, że Babilon był dosłownym smokiem (Jer 51:34), podobnie gdy Ezechiel nazywa faraona smokiem leżącym w strumieniu (Ez 29:3). Wiadomość była taka, że rzeczywistym smokiem / potworem chaosu była ziemska moc- i Bóg zniszczy ją. I tak to jest z przesłaniem Apokalipsy Jana, chociaż więcej uwagi poświęca się idei tych ziemskich potęg mających anielskich przedstawicieli przed sądem w Niebie.

Język sądu jest bardzo powszechny w całej Biblii. Tak naprawdę mogliśmy powiedzieć, że język prawny jest niewspółmiernie powszechny w Biblii. Idea Bożego, niebiańskiego sądu jest powszechna. Bóg jest sędzią, który podtrzymuje słabych, tych, którzy są potępieni przez ludzkie osądy (1 Sam 24:15; Ps 9:4, 43:1, 140:12; Treny 3:58; Mich. 7:9). Jest nawet przedstawiany jako apelujący o sprawiedliwości (Ps 74:22). Jeśli Bóg jest jedynym i ostatecznym sędzią, to Jego wyrok jest tym, co ostatecznie się liczy, w tym sensie ludzki 'osąd' lub wyrok sądu ludzkiej opinii jest dla Niego odwracalny (Prz 22: 22,23). Ból z powodu bycia osądzanym przez ludzi wokół nas wiele dla nas śmiertelników znaczy; i wielokrotnie, Pismo Święte przypomina nam, że nie powinniśmy poświęcać zbyt dużej uwagi na to ponieważ wyrok Boga jest tym, co ostatecznie się liczy; i Święty sąd odbywa się natychmiast, dokładnie w tym samym czasie, w którym ci ludzie wokół nas osądzają nas swoimi pustymi ludzkimi osądami. To, w następstwie jest ostateczną odpowiedzią na ból z powodu bycia szkalowanym i zniesławianym, źle zrozumianym i przedstawianym w nieprawdziwym świetle, albo uczucie, że prześladowania przez ziemskie moce jest niezauważane przez Boga.

Tradycyjne czytanie Apokalipsy 12 utrzymuje, że był bunt w niebie, Diabeł zszedł na ziemię
przez co zaczęły się tutaj kłopoty. Ale cała ta idea Apokaliptycznej wizji "nieba" polega na tym, że są robione zdjęcia migawkowe z "sali tronowej " Nieba, Bożego sądu ... które są odbiciem tego, co faktycznie dzieje się tu, na ziemi i co z tego wyniknie w przyszłości. Pragnę podkreślić ten punkt widzenia, ponieważ myślę, że ma on fundamentalne znaczenie dla zrozumienia Objawienia. Wizje te nie są historycznym opisem tego, co zdarzyło się przed stworzeniem, przed ludzką historią. Są one wglądem w to jak Boże prawo wtedy w pierwszym wieku przyglądało się temu, co działo się na Bliskim Wschodzie na planecie Ziemi, tym samym ukazując nam jak Bóg ocenia sytuacje i rządy oraz osoby w nie zaangażowane, a także, co z tego wyniknie. Tak więc , gdy czytamy, że nie było już miejsca dla sił przeciwnych w niebie (Obj. 12:8), wyobrażamy sobie, że przedstawiciele tych sił, adwokaci niejako zostają wyrzuceni poza sąd. Po prostu znikająz Niebiańskiej sali rozpraw, zostaną wyrzuceni niejako poza sąd, być może odzwierciedleni przez reprezentującego ich Anioła opuszczającego sąd. To, co sprawia, że tłumaczeniu Objawienie Jana jest tak mylące, to to że jest tam wiele warstw aluzji dziejących się w tekście w jednym i tym samym czasie. Tak więc Obj. 12 nawiązuje do okolicznych mitów, a jednak także w wielu kolejnych warstwach do tematyki Starego Testamentu. Wizja z Obj. 12 najwyraźniej ma na myśli faraona ścigającego uciekających Izraelitów tak jak smok ściga (Wyj. 14:8), Izrael tak jak wczesny kościół prowadzony na 'skrzydłach' do jakiegoś bezpieczeństwa (Wyj. 19:4), faraon próbuje  niszczyć Izrael przez utopienie ich w wodach Nilu, Bóg zanosi swoich ludzi na pustynię. Ponownie, te aluzje odnoszą się do prawdziwej historycznej sytuacji, która miała miejsce tu na ziemi - a nie do jakiegoś biblijnie nieodnotowanego dramatu gdzieś tam w kosmosie.

Dekonstrukcji mitów żydowskich
Objawienie dokonuje dekonstrukcji nie tylko pogańskich mitów, ale tych żydowskich również Oczywiste pytanie: "Dlaczego Objawienie 12 wydaje się używać języka tak podobnego do idei kosmicznego konfliktu, dualizmu i grzesznych aniołów, czy w rzeczywistości te rzeczy nie istnieją?”. Moja odpowiedź jest taka, że ten fragment najwyraźniej robi aluzję do żydowskich mitów wyrażonych w 1 Enoch 10, gdzie mamy Anioła Rafaela krępującego Anioła Azazela, Anioł Gabriela niszczącego dzieci Strażników, i Anioła Michała krępującego Anioła Semjaza i jego zwolenników. Zauważyłem, gdzie indziej, szczególnie w The Real Christ, że jest tak ponieważ wczesne chrześcijaństwo bazowało na źródłach żydowskich, faktycznie źródłem wielu fałszywych doktryn były żydowskie mity, które weszły do wczesnego Kościoła. Sposobem w jaki pisarze Nowego Testamentu radzili sobie z tego typu problemem było nawiązanie do tych idei i ich dekonstrukcja. Ponieważ nie wykorzystywali oni cudzysłowów i przypisów, których my używamy, z naszej perspektywy łatwo jest nam przeoczyć fakt, że zastosowano aluzję albo nawet cytat. Możemy łatwo popełniać błąd myśląc, że nienatchniona robiąca aluzję literatura faktycznie jest cytowana jak prawdziwa - gdy w rzeczywistości kontekst wymaga od nas, abyśmy zrozumieli, że w rzeczywistości literatura ta jest cytowana i dekonstruowana. W Apokalipsie św. Jana 12 jest zawarta prosta wiadomość, że konflikt pomiędzy chrześcijanami, a ich ciemiężcami nie jest niezauważony przez Boga w sali tronowej samego Nieba; wszystko to, co zdarza się tu na ziemi rozgrywa się przed Nim przez Anioły, które są reprezentantami jednostek na ziemi, które prześladowały lud Boży. Tak więc jest to przeorientowanie uwagi z dala od żydowskich mitów Anielskiego konfliktu w niebie - z powrotem do rzeczywistości ziemskiej, która była tak nieznośnie istotna dla pierwszych czytelników i słuchaczy.

Odnośniki
(1) Austin Farrar, A Rebirth Of Images (Boston: Beacon Press, 1963).
(2) G.B. Caird, The Language And Imagery Of The Bible (London: Duckworth, 1988) s. 55.
(3) Neil Forsyth, Satan And The Combat Myth (Princeton: Princeton University Press, 1989) rozdział 13. Na przykład, Grecy sądzili, że smok Pyton próbuje zabić nowo narodzonego syna Zeusa, ale jest powstrzymany ucieczką matki dziecka, Leto, na wyspę Delos; Dla Egipcjan, Set rudy smok poluje na Izis, ale wtedy zostaje zabity przez jej syna Horusa. W innych mitach, smok ciemności próbuje zabić boga słońca, ale to on jest zabity przez niego. Są inne przykłady mitów o bogu słońcu, do których nawiązuje Apokalipsa św. Jana. Zapoznaj się z opisem Jezusa jako mającego oczy jak płomienie ognia, a nogi z czystego brązu (Obj. 2:18). To jest powiedziane do eklezji w Tiatyrze- i bogiem w Tiatyrze był Apollo, bóg słońca, znany w okolicy jako Tyrimnos, który pojawił się w tej samej formie na monetach miasta. Sensem aluzji było w rzeczywistości to, że nie ma żadnego boga słońca - dla chrześcijan w Tiatyrze, to miał na myśli Jezus.
(4) David Pitt-Francis, The Most Amazing Message Ever Written (Irchester, UK: Mark Saunders Books, 1983).
(5) Jewish Encyclopedia, article on Ahriman [dostępne na www.jewishencyclopedia.com]