Prawdziwe Diabeł Biblijna Wyjaśnienie. Tlumaczenie: Waclaw Cwiecek

Kompletna książka jak PDF

Rozdzial 1: Historia Doktryny
1-1 Historia Diabla I Szatana W Starotestamentowych Czasach
1-1-1 Izrael w Niewoli: Babilonskie I Perskie Wplywy
1-1-2 Grecki Wplyw
1-2 Diabel po Nowym Testamencie
1-2-1 Szatan wedlug Jystyna Meczennika
1-2-2 Szatan wedlug Ireneusza i Tertuliana
1-2-3 Szatan wedlug Clemensa i Orygena
1-2-4 Szatan wedlug Lactanjusza i Anastazjusza
1-2-5 Szatan wedlug Augustyna
1-3 Szatan w Sredniowieczu
1-4 Szatan od Czasow Reformacji
1-4-1 Szatan w Raju Utraconym
1-5 Protestanci: Opor Popularnej Ideii Diabla
1-6 Diabel I Szatan we wspolczesnym mysleniu

Rozdzial 2: Niektore Podstawowe Nauki Biblijne
2-1 Aniolowie
2-2 Pochodzenie Grzechu i Zla
Dygresja 2: Rzymianie oraz madrosc Solomona
Dygresja 3: Kontekst Rodzaju 1-3
2-3 Szatan i Diabel
2-4 Zydowski Szatan
2-5 Pieklo
Dygresja 4 "Duchy w wiezieniu"

Rozdzial 3: Praktyczne Powiazania
3-1 Niektore Praktyczne Powiazania
3-1-1 "Byc duchowego usposobienia": Sedno Chrzescijanstwa
3-2 Diabel i Szatan: Trudne Pytania

Rozdzial 4: Demony
4-1 Diabel, Szatan i Demony
4-2 Demony i Balwany
4-3 Demony i Choroby
4-4 Jezyk Tamtych Dni
Dygresja 5 Bog Adoptuje Ludzka Perspektywe
4-6 Demony: Dlaczego Jezus Nie Skorygowal Ludzi?
4-7 Psychologia Wiary w Demony
4-8 Demony: Podsumowanie

Rozdzial 5: Niektore Przekrecone Wersety
Rozdzial 5 Studium Niektorych Biblijnych Wersetow Ktore Wspominaja Diabla i Szatana
5-2 Waz w Edenie
5-3 Synowie Bozy i Corki Ludzkie
5-4 Szatan w Hioba
5-4-1 Satan w Hioba: Wspolwierny?
5-4-2 Szatan w Hioba: Aniol-Szatan?
5-4-3 Obalenie Mitu 'Szatana' w Hioba
5-5 Lucyfer Krol Babilonu
5-6 Nanaszczony Cherubin
5-7 Szatan w Zachariasza 3
5-8 Kuszenie Jezusa
5-8-1 Jezus Na Pustyni: Studium Jezykowe Oraz Natura Pokus
5-8-2 Kuszenie Na Pustyni: Spojrzenie W Myslenie Jezusa
5-9 Nieczyste Duchy
5-10 Diabel I Jego Aniolowie
5-11 Szatan Zabiera Slowo
5-12 Szatan Jak Blyskawica
5-13 Szatan Wstepuje w Judasza
5-14 Piotr I Szatan
5-15 Wasz Ojciec Diabel
5-16 Przesladowanie Przez Diabla
5-17 Dziecko Diabla
5-18 Moc Szatana
5-19 Wydanie Szatanowi
5-20 Bog /Ksiaze Tego Swiata
5-21 Aniol Swiatlosci
5-22 Wyslannik Szatana
5-23 Ksiaze Nadziemski
5-24 Dawac przystep Diablu
5-25 Zasadzki Diabelskie
5-26 Sieci Diabelskie
5-27 Poszli za Szatanem
5-28 Przeciwstaw Sie Diablu
5-29 Lancuchy Ciemnosci
5-30 Cialo Mojzesza
5-31 Synagoga Szatana
5-32 Michal i Wielki Smok
5-33 Diabel i Szatan Zwiazani
Dygresja 6: "Czlowiek Bezprawia " (2 Tes. 2)

Rozdzial 6: Troche Koncowych wnioskow
6-1 Prawdziwy Diabel: Koncowe Wnioski
Legion i Gadarenskie Swinie

2-2 Początek Grzechu i Zła
Wielu ludzi wierzy, ze istnieje potwór nazwany Diabłem albo Szatanem, który jest źródłem problemów jakie są na świecie, a także w naszym życiu, który jest odpowiedzialny za nasze grzechy jakie popełniamy. Biblia w sposób bardzo wyraźny uczy, że Bóg jest wszechpotężny. Widzieliśmy to już w Studium 2-1, że Aniołowie nie mogą grzeszyć. Jeżeli naprawdę wierzymy w tą wykładnie, to widzimy że jest to niemożliwe żeby istniała jakaś nadnaturalna osoba, która by działała we wszechświecie, a która była by w opozycji do Wszechpotężnego Boga. Jeżeli wierzymy, że taka osoba istnieje to stawiamy pod znakiem zapytania wszechmoc Boga Wszechmocnego. I tutaj widzimy ważność tej sprawy. W Hebr. 2:14 jest nam powiedziane, że Jezus zniszczył Diabła przez Swoją śmierć; tak więc jeżeli nie mamy poprawnego zrozumienia Diabła, to nie możemy zrozumieć poprawnie pracy i natury Jezusa. Ogólnie w świecie, a zwłaszcza w Chrześcijańskim świecie, panuje pogląd, że dobre rzeczy w życiu są od Boga, a złe rzeczy od Diabła albo Szatana. To nie jest nowa idea: widzieliśmy w rozdziale 1 jak Persowie wierzyli, że jest dwóch bogów, bóg dobra i światła [Ahura Mazda], i bóg zła oraz ciemności [Ahriman], i tych dwóch jest zajętych nieustanną śmiertelna walką [1]. Cyrus, wielki Król Persji, tak właśnie wierzył. Dlatego Bóg mu powiedział; “Ja jestem Panem i nie ma innego; nie ma innego Boga poza mną…Ja stwarzam światłość i stwarzam ciemność, Ja czynie pokój, i stwarzam wojnę [`zło` KJV, `nieszczęście` NIV]; Ja Pan czynię to wszystko” [Iz.45:5-7,22]. Bóg stwarza pokój i On stwarza zło albo nieszczęścia. W pewnym sensie istnieje różnica pomiędzy złem, a grzechem, którego wina spoczywa na człowieku; grzech wszedł na świat przez człowieka, a nie Boga [Rzym.5:12]. Iz.45:5-7 jest bardzo znaczącym fragmentem Biblii, ponieważ jest tam jedna z wielu aluzji jaką znajdziemy w Izajasza odnośnie stworzenia. Bóg stworzył światło i ciemność w Rodzaju 1; ten sam Bóg oddzielił światło od ciemności. Rzeczywistość, że Bóg stworzył literalnie wszystkie rzeczy oznacza, ze każda `ciemność` w rzeczy samej pochodzi od Boga i jest pod Jego kontrolą.

Sprawozdanie o stworzeniu w Księdze Rodzaju jest napisane w taki sposób aby obalić popularny pogląd na zło, osobę Szatana, itd. Na przykład, morze było rozumiane przez starożytnych ludzi jako źródło radykalnego, niekontrolowanego zła. Jednak Rodzaju podkreśla, że morze było stworzone przez Boga, i On kontroluje je [Rodz. 1:9, Hioba 26:10; 38:11]. Zauważono, że “ Sprawozdanie o stworzeniu z Księgi Rodzaju 1 jest rozumiane jako fragment anty-mitologicznej polemiki” [2]. Może dlatego znajdziemy tak wiele tych aluzji w Izajasza, w których wykazuje się, że nie ma boga zła i boga ciemności- jest tylko jeden Wszechmocny Bóg Izraela. Bóg powiedział Cyrusowi i ludowi Babilońskiemu ze “nie ma innego Boga poza mną”. Hebrajskie słowo `el` tłumaczone jako `Bóg` w zasadzie oznacza `moc, źródło mocy`. Bóg mówił, że nie istnieje żadna inna moc poza Nim samym. To jest powód dla którego prawdziwi wierzący w Boga nie powinni akceptować idei super naturalnego Diabła lub demonów. Wygląda na to, że Biblijne sprawozdanie dość często próbuje obalać popularne idee na temat grzechu i zła. Jedną z popularnych wierzeń byłą wiara w “złe oko”, kiedy to ludzie utrzymywali, że niektórzy ludzi mieli “złe oko”, które przynosiło cierpienie na tych, na których spoglądali z zazdrością albo ze złością. Ten koncept jest wciąż popularny w niektórych środowiskach aż do dnia dzisiejszego. Ta idea weszła do Judaizmu po Babilońskim wygnaniu; Babiloński Talmud jest pełen odnośników do tych idei. Mędrzec Rav przypisywał wiele chorób złemu oku, a Talmud nawet twierdzi, że 99 ludzi spośród 100 umiera przedwcześnie z tego powodu [Bava Metzia 107b]. Biblia obala taki pogląd przez podkreślanie, że Boże oczy są wszechmocne w losach Jego ludu [Powt. Pr.11:12; Ps.33:18]; a także “złe oko” odnosi się do wewnętrznej złośliwej postawy wewnątrz człowieka w Powt. Pr.15:9; Mat.6:23; 20:15; albo tez do czystego egoizmu w Powt. Pr.28:54,56; Przyp.23:6; 28:22.

Powinniśmy pamiętać, że ludzie w czasach Biblijnych rozumieli “złe oko” jako zewnętrzną zdolność patrzenia na kogoś i poprzez to sprowadzenia na niego  przekleństwa. Ale Biblia zmienia definicje “złego oka” jako wewnętrznej postawy. Tak więc kosmiczne zło, nawet jakby istniało, nie powinno być czymś czego się boimy- wiedząc, że oczy jedynego prawdziwego Boga oglądają całą ziemię ze względu na nas, a nie przeciwko nam [2 kron.16:9].

Bóg: Stworzyciel Nieszczęścia
Biblia jest pełna przykładów gdzie Bóg sprowadza zło w życiu ludzi i na ten świat. Amosa 3:6 mówi, że jeżeli jest jakieś nieszczęście w mieście, to Bóg to uczynił. Jeżeli, na przykład, jest trzęsienie ziemi w mieście, to często się mówi, że to “Diabeł” zaplanował to dla tego miasta i sprowadził to nieszczęście. Ale prawdziwy sługa Boga rozumie, że to Bóg jest za to odpowiedzialny. Tak więc Micheasza 1:12 mówi, że “nieszczęście spadło od Boga na bramy Jeruzalemu” w wypełnieniu Bożych przepowiedni, które mówią “…Ja sprowadzę zło na tych ludzi” [Jer.6:19].

Choroby także pochodzą od Boga, a nie od osoby Szatana. “Pan sprowadzi na was wszystkie choroby Egipskie” [Powt. Pr.28:60]; “zły duch od Pana męczył [Saula]”[1 Sam.16:14]; “Kto uczynił usta człowiekowi? Albo kto czyni głuchego. Albo widzącego, albo ślepego? Czy to nie Ja, Pan?” [Wyjścia 4:11]. W księdze Hioba czytamy jak Hiob, sprawiedliwy człowiek, stracił wszystko co miał w tym życiu. Księga ta uczy nas, że doświadczania “zła” w życiu człowieka nie jest proporcjonalne do jego posłuszeństwa lub nieposłuszeństwa Bogu. Hiob uznał to kiedy powiedział “Pan dał i Pan zabrał” [Hioba 1:21]. On nie powiedział, że `Pan dał, a Szatan zabrał`. On powiedział do swojej żony:” czy rzeczywiście powinniśmy zaakceptować dobro od Boga to czy nie powinniśmy także zaakceptować przeciwności?” [Hioba 2:10]. Pod koniec księgi, przyjaciele Hioba pocieszali go nad “wszystkimi nieszczęściami jakie Pan zesłał na niego [Hioba 42:11 por. 19:21; 18:4]. Tak wiec Bóg, który kontroluje wszystko używa niegodziwych ludzi, żeby sprowadzić zło, karcenie oraz karę na Jego lud. “Bo kogo Bóg kocha tego karci…jeżeli znosicie karcenie…potem przynosi pokojowy owoc sprawiedliwości dla tych, którzy byli ćwiczeni przez to” [Heb.12:6-11]. To pokazuje, że próby które daje nam Bóg prowadzą do duchowego wzrostu. Tak więc jest to ustawianie Słowa Bożego przeciwko sobie kiedy mówimy, ze Diabeł jest osoba która nas sprowadza do grzechu i niesprawiedliwości, podczas gdy w tym samym czasie on [diabeł] rzekomo przynosi problemy w naszym życiu, które prowadzą nas do rozwoju “pokojowego owocu sprawiedliwości”. Ortodoksyjna idea Diabła stwarza tutaj dość poważny problem. Zwłaszcza gdy mówimy o fragmentach, które mówią o oddaniu człowieka Szatanowi “żeby jego duch mógł być zbawiony”, albo “żeby [oni] nauczyli się by nie bluźnić” [1Kor.5:5; 1 Tym.1:20]. Jeżeli Szatan rzeczywiście jest osobą, która ma żądze, by sprowadzić człowieka do grzechu oraz mająca duchowo negatywny wpływ na ludzi, to dlaczego te wersety mówią o `Szatanie` w pozytywnym świetle? Odpowiedz leży w fakcie, że przeciwnik [przeciwieństwo], “Szatan” albo też problemy życiowe, często wykształcają pozytywny duchowy efekt w życiu wiernych. Jeżeli się zgodzimy z tym, że zło pochodzi od Boga, to możemy się modlić do Boga, żeby coś zrobił z problemami, które mamy, np. żeby je usunął. Jeżeli On tego nie zrobi, to wiemy, że one są zesłane przez Boga dla naszego duchowego dobra. Natomiast jeżeli wierzymy, że jest to jakaś zła osoba nazwana Diabłem albo Szatanem, powodująca nasze problem, to jest to niemożliwe żeby się z nimi pogodzić. Niepełnosprawność [inwalidztwo], choroby, nagła śmierć albo nieszczęścia muszą więc być traktowane jako pech. Jeżeli Diabeł jest jakimś potężnym, grzesznym aniołem, to on jest znacznie mocniejszym od nas, i my nie mamy wyboru, ale tylko cierpieć z jego ręki. Dla kontrastu, jesteśmy pocieszeni, że pod Bożą kontrolą “wszystko pracuje razem dla dobra” tych, którzy wierzą [Rzym.8:28]. Tak więc nie ma takiej rzeczy jak “przypadek losu” w życiu wierzących. Jeżeli bezkompromisowo zdecydujemy się na to, aby zaakceptować korzeń (źródło) problemów, z którego pochodzi zło/nieszczęście w tym świecie oraz jeżeli uznajemy Biblię za źródło Bożej prawdy i Bożego objawienia dla nas, to dojdziemy do wstrząsającego wniosku- że Bóg powoduje to wszystko. To jest dosyć trudne do zaakceptowania dla wielu ludzi. Jak już widzieliśmy w rozdziale 1 zarówno poganie, jak i Chrześcijanie zmagali się z tym zagadnieniem, aby go zrozumieć. Bazyl Wielki [jak go nazywano] napisał nawet książkę zatytułowana Bóg Nie Jest Autorem Zła [3]. Tak wielka jest uporczywość w odrzucaniu Biblijnego świadectwa, nawet pomiędzy tak zwanymi `ojcami` szeroko rozumianego kościoła Chrześcijańskiego.

Początki Grzechu
Musimy podkreślić, że grzech pochodzi z naszego wnętrza. Jest to nasza wina, że grzeszymy. Oczywiście to jest przyjemna myśl, że to nie jest nasza wina, kiedy zgrzeszyliśmy. Moglibyśmy grzeszyć bez umiaru i potem wytłumaczyć sobie pomysłem, że w rzeczywistości to była wina Diabła i że cała wina za to spoczywa na nim. To nie jest przypadkowe, że w sytuacjach całkowitej nikczemności, winny osobnik błagał o zmiłowanie ponieważ, jak twierdził, był opętany przez Diabła, tak więc nie był odpowiedzialny za swoje uczynki. Jednak, całkowicie słusznie, takie wymówki nie były brane poważnie przez sędziego i ta osoba była skazana za przestępstwo. Powinniśmy pamiętać, że “karą za grzech jest śmierć” [Rzym 6:23]; grzech sprowadza śmierć. Jeżeli to nie nasza wina, że grzeszymy, ale wina Diabła, to sprawiedliwy Bóg powinien ukarać Diabła, a nie nas. Jednak fakt, że jesteśmy sądzeni za nasze własne grzechy wykazuje, że jesteśmy odpowiedzialni za nasze grzechy. “nie ma nic z zewnątrz co może zanieczyścić…Bo z wewnątrz, z serca ludzkiego wychodzą złe myśli, cudzołóstwa, nierząd, morderstwo…pycha, głupota. Wszystkie te rzeczy pochodzą z wnętrza i zanieczyszczają człowieka” [Mark.7:15-23]. Idea, że jest coś grzesznego poza naszym wnętrzem, co wchodzi do nas i powoduje, że grzeszymy, jest nie do pogodzenia z jasną wykładnią nauk Jezusowych. Z wewnątrz, z serca człowieka, pochodzą wszystkie złe rzeczy. To jest to dlaczego, w czasie potopu, Bóg powiedział, że “myślenie [Heb.`impuls`] serca człowieka jest niegodziwy od jego młodości” [Rodz.8:21]. Jakuba 1:14 mówi nam w jaki sposób jesteśmy kuszeni: Każdy [jest to ten sam proces w każdym człowieku] jest kuszony, kiedy jest pociągnięty przez własne pożądliwości”. Jesteśmy kuszeni przez nasze własne złe pragnienia; a nie przez cokolwiek z zewnątrz. “Skąd pochodzą wojny i kłótnie miedzy wami?”, Pyta Jakub: “Czy nie pochodzą one z waszych pragnień rozkoszy?” [Jakuba 4:1]. Każdy z nas ma swoje własne specyficzne, osobiste pokusy. Muszą ona zatem być napędzane przez nasze własne złe pragnienia, ponieważ są one czymś osobistym. Prawdziwie to my sami jesteśmy swoimi największymi wrogami. Ps.4:5 lokalizuje klucz do przezwyciężenia grzechu, będącego wewnątrz ludzkiego umysłu: “Nie grzesz- rozważaj w swoim sercu”. Jakuba 1:134-15 używa podobnej analogi - człowiek i jego własna pożądliwość” poczęła dziecię, nazwane grzechem: a grzech, w odpowiednim czasie przynosi śmierć. Z pewnością, wydaje się to dziwne, że Jakub nie wspomina osoby Diabła albo demonów mających jakikolwiek udział w tym procesie.

List do Rzymian jest w dużej mierze poświęcony grzechowi, jego początkowi i temu, jak go przezwyciężyć. Co jest tu bardzo znaczące, że tam nie ma wzmianki o Diable, a tylko jedna wzmianka o Szatanie; w kontekście kiedy mówi o źródle grzechu, Paweł w ogóle nie wspomina Diabła albo Szatana. Dygresja 2 wyjaśnia, w jaki sposób w Rzymian jest w rzeczywistości sytuacja, kiedy Paweł obala popularną idee Diabła. Paweł milczy na temat Diabła w Liście do Rzymian, który mówi o źródle grzechu i to jest zauważone przez wielu komentatorów: “Paweł nigdy nie wychodzi poza realność
historii, ani też nie spekuluje nad początkiem człowieka, ani też nad mityczno-kosmicznym powodem upadku człowieka czy to byłby diabeł czy tez przeznaczenie. Zamiast tego Paweł trzyma się grzechu Adamowego, charakterystyki grzechu wszystkich ludzi, to jest pragnienia człowieka, aby postawić własną wolę nad wolę Bożą, pragnienie które przyprowadziło Adama pod przekleństwo śmierci. Tak więc [według Pawła] wola człowieka jest przyczyną grzechu” [4].

Jeżeli jest jakaś zewnętrzna osoba, która powoduje że grzeszymy, to z pewnością byłaby ona wspomniana w Biblii w sposób obszerny w Starym Testamencie. Ale tam jest wielce znaczące milczenie na ten temat. Sprawozdanie z okresu Sędziów, albo Izraelitów na pustyni, pokazuje że w tych czasach Izrael grzeszył w dużej mierze. Ale Bóg ich nie ostrzegał przed potężna super naturalną osobą albo mocą, która mogłaby wejść w nich i spowodować, że będą grzeszyć. Zamiast tego zachęca ich, żeby zwracali baczną uwagę na Jego Słowo, żeby nie odeszli za głosem swojego ciała [np. Powt.Pr.27:9,10; Joz.22:5]. Liczb 15:39 mówi wyraźnie o naszych wewnętrznych grzesznych skłonnościach: “nie podążaj za swoim własnym sercem i za swoimi oczami, za którymi jesteś skłonny podążać z pożądaniem” [tłumaczenie Herschella].W niektórych Ortodoksyjnych Żydowskich liturgiach, ten werset musi być powtarzany dwa razy każdego dnia. I powinien być powtarzany także przez każdego z nas. To jest sedno sprawy, esencja walki każdego wierzącego z grzechem jaki jest w naszym wnętrzu. Księga Mądrość Syracha opisuje problem z niesprawiedliwością życia, a także podstawowe cierpienia każdego człowieka, bogatego czy biednego- i tu znowu, słowa Szatan, Diabeł, upadli Aniołowie, Lucyfer itd.., po prostu się nie pojawiają.

Paweł narzeka: “nic dobrego nie mieszka we mnie – mam na myśli moją cielesną osobowość- …bo chociaż jest chęć robienia dobra, to jednak zdolności czynienie nie ma… jeżeli to co czynie jest przeciwne temu co chce, to oczywiście to już nie ja, ale grzech który mieszka we mnie” [Rzym 7:18-21 REB]. Jak widzimy Paweł nie zwala winy na zewnętrzną osobę nazwaną Diabłem. On wini swoją własną złą naturę jako źródło, prawdziwe źródło grzechu: to nie ja, który to czynie, “ale grzech który mieszka we mnie. Odkryłem zasadę tedy; że kiedy chce czynić dobro to tylko zło jest w moich możliwościach. Więc on mówi, że opozycja do bycia duchowym pochodzi od czegoś, co nazywa "grzechem… mieszkającym we mnie”. Grzech jest drogą [człowieczego] serca” [Iz.57:17]. Każda myśląca duchowo osoba dochodzi do takiej samej samoświadomości. Powinniśmy tu zauważyć, że nawet taki wspaniały Chrześcijanin jak Paweł, nie doświadczył zmiany natury po nawróceniu się do Chrystusa, ani także nie został położony w sytuacji gdzie nie mógłby i by nie grzeszył. Dawid, jeszcze jedna osoba, która bez żadnej wątpliwości była człowiekiem sprawiedliwym, w podobny sposób skomentował nasza grzeszna naturę: “…w grzechu moja matka mnie poczęła” [Ps.51:5]. Biblia w sposób dobitny opisuje nasze grzeszne skłonności. Jeżeli to rozumiemy to nie ma potrzeby robić odkryć o jakiejś wymyślonej osobie poza nasza ludzka naturą, która jest odpowiedzialna za nasze grzechy. Jer.17:9 mówi, że serce człowieka jest rozpaczliwie niegodziwe i zwodnicze tak, że nie możemy całkowicie pojąc rozmiaru naszej niegodziwości. Koh. 9:3 nie mogłoby być bardziej jasne: “Serca synów ludzkich są pełne zła”. Efez. 4:18 podaje powód dlaczego człowiek jest odseparowany od Boga z powodu “nieświadomości jaka jest w nich, z powodu zatwardziałości ich serc”. To jest z powodu naszej duchowej ślepoty i nieświadomych serc, naszego sposobu myślenia, które jest w nas, że jesteśmy odlegli od Boga. Zgodnie z tym Gal 5:19 mówi o naszych grzechach jako “uczynkach ciała”; nasze własne ciało [“cielesna natura”], która powoduje że grzeszymy. Żaden z tych fragmentów nie tłumaczy źródła grzechu w nas ponieważ Diabeł włożył to w nas: grzeszne skłonności są czymś, co posiadamy naturalnie od naszego urodzenia: jest to fundamentalna cześć naszego ludzkiego kształtu. Niemniej jednak, chociaż serce jest rzeczywiście źródłem niegodziwości, my musimy starać się to kontrolować. Po prostu, “Odstąp od zła i czyń dobro” [Ps.34:15]. My nie możemy winić naszego moralnego upadku znikomością naszej natury. “Serce, które obmyśla złe plany” jest czymś, co Bóg nienawidzi w człowieku” [Przyp.6:18]. Odstępczy Izrael tłumaczył sobie mówiąc : “to jest beznadziejne! Tak wiec będziemy chodzić własnymi drogami, zgodnie z naszymi zamierzeniami, i każdy z nas będzie robił co mu się podoba” [Jer.18:12]. Serce jest źródłem ludzkiego zła. To jest nam przypomniane w kontekście [Jer.17:9].

Jednak grzech tkwi w rozumieniu, że nie musimy zdążać do samokontroli i że nasze ludzkie słabości są wytłumaczeniem naszych grzechu. My musimy rozpoznać, a nawet przeanalizować słabości naszej natury [tak jak to próbujemy w tym rozdziale] i mając taką wiedzę o sobie musimy powziąć każdy wysiłek żeby tą słabość ograniczyć. “Pilnuj swojego serca z całą gorliwością [Heb. `ponad wszystko inne`], bo z niego pochodzi źródło życia” [Przyp.4:23]. Ananiasz mógł to kontrolować niezależnie od tego czy 'Szatan” wypełnił lub nie jego serce, i został potępiony, że tego nie uczynił [Dzieje 5:3]. Jeżeli myślimy, że osoba nazwana `Szatanem` wpływa na nas w taki sposób, że nie możemy się oprzeć grzechowi, napełniając nas pragnieniem grzechu przeciwko naszej woli, to robimy taki sam błąd jak i Izraelici oraz Ananiasz.
Ortodoksyjny Judaizm nazywa nasze grzeszne skłonności yetzer ha`ra. Ale Bóg nie jest tego nieświadomy. W rzeczywistości On dobrze wie o tym. “On zna nasze yetzer/skłonności. On pamięta, że jesteśmy prochem” [Ps.103:14]. I w Swojej doskonalej mądrości przygotował sposób ucieczki od tego przez Swojego Syna, który miał taką samą naturę, takie same grzeszne skłonności; jednak On nigdy nie zgrzeszył. W taki sposób reprezentatywna natura Jego ofiary otworzyła drogę dla nas żeby się z nim połączyć poprzez chrzest w Jego śmierci, tak żebyśmy mogli mieć udział w Jego życiu wiecznym.

Praktyczne Obserwacje
Grzech pojawia się jako główny temat w pismach Pawła- nie tylko w Rzymian, gdzie dużo mówi o grzechu nie wspominając przy tym o współudziale super naturalnej postaci `Szatana`. Paweł widzi grzech odgrywający prawie pozytywną, kształtująca rolę w dojrzewaniu prawdziwego Chrześcijanina, zarówno indywidualnie, jak i w historii zbawienia. Mówi w jaki sposób Prawo Mojżeszowe zostało dane, żeby naświetlić moc grzechu; ale przez to prowadzi nas do Chrystusa; poprzez naszą desperacje i nieudane próby posłuszeństwa, “że [Gr. Hina,] możemy zostać nazwani sprawiedliwymi przez wiarę” [Gal.3:24-26]. Przekleństwo za nieposłuszeństwo było po to “żeby [Gr, hina] błogosławieństwo Abrahama spoczęło na Poganach” [Gal.3:10-14]; “Pismo poddało nas grzechowi, po to żeby [Gr. hina] to, co było obiecane dla  wiary w Jezusa Chrystusa, mogło być dane tym, którzy maja wiarę” [Gal.3:22].

Zauważmy, że to było Prawo, “Pismo”, które poddało wszystko grzechowi- a nie osoba Szatana. Próbuje powiedzieć, że grzech został użyty przez Boga, 'hina', po to żeby był pozytywny duchowy rezultat. W istocie widzimy tutaj geniusz Boży, pracujący poprzez ludzki upadek dla Jego chwały. Ten sposób widzenia grzechu, który każdy dojrzały wierzący zauważy w swoim życiowym doświadczeniu, a który nie może być pogodzony z dualizmem, w którym Bóg i grzech są radykalnie przeciwne, prowadzące wojnę na skalę Nieba i ziemi, i nie mające wspólnego gruntu. Nie jest tak
jednak- Bóg jest prawdziwie wszechpotężny w każdym sensie, a to także obejmuje władze nad grzechem. Życie, śmierć  i zmartwychwstanie Jego Syna było Jego sposobem działania z tym zagadnieniem - ku Jego chwale. Próbuję podzielić się Biblijnymi naukami, że grzech pochodzi z wewnątrz naszego ludzkiego umysłu i dlatego my jesteśmy odpowiedzialni za nasze grzechy. Takie wnioski pokrywają się z naszym doświadczeniem oraz z obserwacjami ludzkich losów, ludzkiego życia. Freud zrobił analizę naszej możliwości do samo zwiedzenia; Marks widział w jaki sposób cały świat jest skonstruowany wokół ludzkiego egoizmu, a co za tym idzie mikro i makro poziomu decyzji, które dyktuje nasz wewnętrzny egoizm. I to jest to, co kształtuje nasze życie oraz świat jaki znamy. Te obserwacje Freuda i Marksa są prawdziwe, nawet jeżeli lekcje z nich były blednę. I z pewnością nasze własne doświadczenie potwierdza, że tak się rzeczy mają w tym świecie oraz w naszym życiu; I to jest dokładnie to, co Biblia uczy. W taki sam sposób za wszelką cenę próbujemy się usprawiedliwiać, podobnie jak z łatwością jesteśmy w stanie zwieść samych siebie. Nie lubimy przyznać, że nieludzkość, np. horror Nazistowskich lub Stalinowskich obozów śmierci, może naprawdę pochodzić z tej samej ludzkiej natury, którą posiadamy; zmagamy się z nieludzkością będąca częścią naszego człowieczeństwa, dokładnie dlatego, że mamy taką samą naturę. Posiadamy “skłonność do postrzegania zła w innych oraz dobra w nas samych” [5]. Biblijna nauka jest dosyć wyrazista- grzech pochodzi z naszego wnętrza, my nie jesteśmy całkowicie źli ani też w tym samym czasie całkowicie “dobrzy”. Nawet sam Pan Jezus zaprotestował kiedy Go nazwano “dobrym”, w tym znaczeniu, że On też był człowiekiem [Mark.10:18]. Prawdziwy obraz naszego człowieczeństwa, ludzkiej natury jest znacznie bardziej skomplikowany niż możemy to określić słowami `My jesteśmy dobrzy` albo `My jesteśmy źli`. Twierdzę, że Biblijne wytłumaczenie naszej osobowości, tak jak to zostało przedstawione powyżej, jest najbardziej dokładne i pracujące w naszym życiu. Rzeczywiście “Widzieć węża jako reprezentanta mocy zła, osobę diabła spoza tego świata, nie rozwiązuje problemu źródła zła; a tylko odkłada problem o jeden krok wstecz” [6].

Pozwolę sobie powtórzyć jeszcze raz-  i znowu; głos wołający żeby porzucić grzech w nas samych jest napisany na każdej stronie Pisma Świętego. Rzeczywista walka, zmaganie na najniezbędniejszym poziomie, odbywa się w ludzkim umyśle, a nie pomiędzy nami, a jakąś zła mocą w Niebie albo poza Niebem. Fundamentalna reperacja pomiędzy światłem, a ciemnością, która się zaczęła przy stworzeniu, powinna być wprowadzona w każdym ludzkim umyśle. Nie robienie tego prowadzi do ogromu ludzkiego cierpienia. Ocalony z Holocaustu Abraham Heschel trafia do sedna
sprawy: “Ego jest potężnym rywalem dobra…tragediami w historii ludzkości, okrutność i fanatyzm nie były popełnione przez przestępców kryminalnych, ale przez dobrych ludzi…którzy nie rozumieli dziwnej mieszanki samolubstwa i idei, która przejawia się we wszystkich ludzkich motywach działania. Największa rywalizacja nie rozgrywa się pomiędzy Bogobojnymi wierzącymi, a niegodziwymi wierzącymi.. los ludzkości zależy od możliwości rozróżnienie pomiędzy dobrem, a złym, tym co słuszne i tym co błędne, i że jest to największym rozróżnieniem od wszystkich innych ... uczenie nadrzędności tego miernika jest esencją Biblijnego przesłania” [7].

To o czym piszemy nie może być zepchnięte do mniej ważnych lekcji. Fundamentalny podział pomiędzy dobrem, a złem, słusznością, a błędem, duchowością, a cielesnością, powinien być wykonany w naszych umysłach. Idea zewnętrznego Szatana zamazuje ten żywotny problem. Ponieważ prawdziwa religia, poprawne Chrześcijaństwo dotyczy naszej wewnętrznej osoby i jej zmiany. Niegodziwość jaką widzimy we świecie, absolutne zło, które powoduje nasze obrzydzenie i naszą wściekłość, jest czymś, co w istocie jest w nas samych. My nie jesteśmy od tego oddzieleni, tak jak chcielibyśmy sobie myśleć. Tak jak to Heschel sprecyzował: “ Zło jest niepodzielne. Jest takie same w myślach, w mowie, w naszym prywatnym życiu i w naszym towarzyskim życiu” [8]. Zła myśl jest w istocie takiej samej wagi, jaki i złe słowa- tak jak to Pan Jezus mocno podkreślił przez cale Swoje Przemówienie na Gorze. Myśl jest taka, jak i uczynek. Podobnie też morderstwo milionów jest częścią cichego myślenia albo nieuprzejmego uczynku. Możemy to dalej rozwinąć. Jeżeli zło jest nieoddzielne, to musimy sobie zdać sprawę, że może się nawet pojawić w religii. Nie mowie tutaj tylko o całym tym złu uczynionym w imię religii, Chrześcijańskiej, Muzułmańskiej czy też innej. Bardziej precyzyjnie, odnoszę się do nas jako `sprawiedliwych` ludzi, żeby zdać sobie sprawę, że cielesność i duchowość jest mieszanką w nas, w naszych sercach, kiedy kształtujemy nasze wierzenia, działamy w z ich powodu, próbujemy interpretować Biblie, robimy dobre uczynki, itp. Nasze motywy są tak często nieczyste i zaplątane; i tylko przed wyższym i jedynym autorytetem Bożego Słowa możemy to odplatać i oczyścić. 

Grzech A Zło
Zrobiłem bardzo wyraźna różnicę pomiędzy moralnym złem, to jest ludzkim grzechem, a `złem` w sensie nieszczęścia, które wydarza się z przyzwolenia albo nawet jest spowodowane przez Boga. Sformułowania `grzech` oraz `zło` są często użyte wymiennie, a odróżnienie, jakie wyszczególniłem, powinno być rozpoznane- ponieważ wierzę, że jest nauczane w Biblii w sposób jasny. To odróżnienie, które jest tak wyraziste w Biblii, nie jest tak wyraziste w większości religii. “Większość starożytnych religii powiązało nawet moralne zło ze sprawa fizycznego stworzenia” [9], to znaczy było rozumiane w taki sposób, że cała struktura świata jest w jakiś sposób fizycznie wadliwa jeżeli nie `zła`, jako rezultat `zdarzeń upadku` na `początku`. Biblia podkreśla, że Bóg stworzył świat “bardzo dobry”, “ziemia należy do Pana”, i Bóg tak ukochał świat, że wydał Swojego Syna na śmierć za nasze odkupienie. W podobny sposób Biblia uczy, że grzech jest rezultatem ludzkiej woli- nigdy nie jest winione coś materialnego. Nic co jest na zewnątrz osoby nie może wejść w nią i ją zanieczyścić. Tak właśnie uczył Jezus [Mark.7:15-23]. Jezus z pewnością nie uczył, ze możemy zwalać winę za nasz grzech na `Szatana`. Uporczywie podkreślał, że ludzkie serce, pożądliwe myśli, niszczące impulsy złości, są tym, co prowadzi do grzechu w życiowej praktyce [Mat.5:22, 28]. Nawet drobne poddanie się grzechowi w sercu ludzkim prowadzi do niegodziwych działań; nauczanie Jezusa jest bardzo wyraziste na ten temat. Podczas gdy naturalne stworzenie jest w stanie upadku, jako rezultat ludzkiego grzechu, nie jest to jednak zło samo w sobie, a ludzki grzech nie może zostać obwiniony tym wpływem. Jest zaskakujące jak wiele religii, podczas próby tłumaczenia grzechu i zła, nie potrafi zrobić takiego odróżnienia- podczas gdy próbują minimalizować ludzki grzech i przez czynienie tego odchodzą od fundamentalnego Bożego wymagania- by zmienić sposób, w jaki myślimy o Jego drodze.

Odnośniki
(1) Dobrze udokumentowane w Edwin M. Yamachi, Persia And The Bible (Grand Rapids: Baker, 1990) s. 438 ff.
(2) John McKenzie, Second Isaiah (New York: Doubleday, 1968) s. LIX.
(3) Cytowane w J. Martin Evans, "Paradise Lost" And The Genesis Tradition (Oxford: Clarendon, 1968) s. 88.
(4) Günther Bornkamm, Paul (London: Hodder & Stoughton, 1975) s. 124.
(5) Tzvetan Todorov, w Simon Wiesenthal, The Sunflower (New York: Schocken Books, 1998 ed.) s. 266.
(6) Mark Robertson, The Legacy Of Eden: The Meaning Of The Fall In Human Life (Grimsby: Endeavour, 2002) s. 15.
(7) Abraham Heschel, Between God And Man: A Philosophy Of Judaism (London: The Free Press, 1975) s. 192,193.
(8) Ibid s. 257.
(9) G.P. Gilmour, The Memoirs Called Gospels (Toronto: Clarke, Irwin & Co., 1959) s. 115.